S’MUJ RRI PA T’PA DIELL
S’muj të rri pa t’pa diell
Secilin çast të ditës
Kur e di se mbi yje rrijnë engjëjt
Aty ku është buzëqrshja e mbesës sime
Veç Erna di t’i falët diellit
Dhe e bukura ime tej detit
Për të cilën u shkruan mijëra vargje
Mijëra vjet lot u derdhen në tokë
Erna mirë që nuk e deshte botën
me hile as tinzare
As unë nuk i dua asnjërën
Asnjë poet nuk i do
E dua diellin
Edhe nëse jetoj i vërbuar
Se flaka e tij është
Sikur flaka e dashnisë sime
E fjalës
Që i mbeta peng
Deri në vdekje
Erna për ty
Dhe të bukurën e dheut
Do të fal jetë
Nga jeta ime
Ëndërr
Nga ëndrera ime
Shpresë
Nga shpresa ime
Kur jetoj
Me lirinë e saj
Po Erna
Ti ike
Për tu bashkur
Me të bukurën e detit
Për ta mbrojtur
Nga Bajlozët vrasës
Dhe tani ne jemi të lirë
Nga liria e jote
Buzëqeshim
Nga buzëqeshja
Që ti na fal
Jetojmë
Nga jeta
Që ti i fale
Edhe vargut tim.
A JE ZANË
Erna
A muj më t’thanë
Zanë
Apo je shndërrue vetë
në Hanë
Veç n’sytë e tu
dallova rritën
Për Ty
Dielli e fal dritën
Dua t’besoj
Se ma s’ka stuhi
Tani toka rri e qetë
Kanë më dalë lulet për ty
Bashkë me yjet
N’preher t’nanës
Ke më u kthy
Para derës rri në pritje
E mira nanë
Kur t’i kthehesh
N`Doruntinë
T’i çojmë vëllëzërit
Hypun mbi atkinë
Për më t’marr
Më të kthye n’shtëpi
N’parzmë të nanës
Më u çmallë
E di Erna
Që n’legjendë je shndërru
Sa më ngjanë në heroinë
Sikur Shotë Galica
Ke marr lavdinë
Bashkë me Rozafën
Atje mbi Shkodër
E ruani Shqipninë
Nga njëqind Bajlozët
Kemi më u ba
Edhe na luftëtarë
Për ty Erna
Edhe për Shqipni
Ndoshta pak është
Mu shkrumu n’zjarr e n`hi
T’kemi dhanë besën
Dhe fjalë të shejtë
Do të jenë brezat
Ata që të lexojnë
E dinë ku je
E shndërruar në hyjni
Kënga dhe vargu
Do të bajnë shoqëri
S’MUJ RRI PA T’PA DIELL
S’muj të rri pa t’pa diell
Secilin çast të ditës
Kur e di se mbi yje rrijnë engjëjt
Aty ku është buzëqrshja e mbesës sime
Veç Erna di t’i falët diellit
Dhe e bukura ime tej detit
Për të cilën u shkruan mijëra vargje
Mijëra vjet lot u derdhen në tokë
Erna mirë që nuk e deshte botën
me hile as tinzare
As unë nuk i dua asnjërën
Asnjë poet nuk i do
E dua diellin
Edhe nëse jetoj i vërbuar
Se flaka e tij është
Sikur flaka e dashnisë sime
E fjalës
Që i mbeta peng
Deri në vdekje
Erna për ty
Dhe të bukurën e dheut
Do të fal jetë
Nga jeta ime
Ëndërr
Nga ëndrera ime
Shpresë
Nga shpresa ime
Kur jetoj
Me lirinë e saj
Po Erna
Ti ike
Për tu bashkur
Me të bukurën e detit
Për ta mbrojtur
Nga Bajlozët vrasës
Dhe tani ne jemi të lirë
Nga liria e jote
Buzëqeshim
Nga buzëqeshja
Që ti na fal
Jetojmë
Nga jeta
Që ti i fale
Edhe vargut tim.
në peng të Shqipnisë
Gjithçka për Annën
dhe princin e saj
Micheal
Mëkatarin e vrasjeve
e kishin pa sytë e tokës
Drita e diellit
atë ditë
ishte shndërrue në stuhi
shiu
Sërish po krijohen legjenda
të mëkatit
Fjalës për besën e shejtë
që e sjella deri këtu
Gjuhën ia shkurtuan
mos më fol kurrë ma
Sytë ia vërbuan
mos më pa
Se nga ikën fjala
që e deshta më shumë se veten
Sot
po e përcjelli shekullin
e më shumë se njëmijë mëkateve
në largim
Një kurorë lulesh
mbi arkivolin e perandorëve
të tij po e vëjë
S’dua të besoj
nëse hyjmë në një pranverë
pa mëkate tona
Që dymijë vjet
heshtjet ishin vrasësit
e se bukurës
Edhe pse nuk
iu heshtem ferrit
Ju rrefyem diellit
ku sebashku me flakën e tij
U bëmë dritë e 36 shkronjave shqipe
Tani është me lehtë
të rrojmë a të vdesim
si heronj të dashurive
titanikiane.
ME DIELLIN LINDE ERNA
Në një ditë me diellin
linde Erna
Kur ne u zgjuam
Ti ia more buzëqeshjen
dritës
Fytyra t’u kishte mbulue
me ngjyrat ma të bukura
të ylberit
Dhe piktorët
E dhanë fjalën
Do të pikturijnë
Ma mirë se Mona Lizën
Emrin tënd
Vashat e shqipeve
po ta çëndisin në flamur
Je bijë burrëneshe
Kështu ka luftue Ajkuna
Me Bajlozët e detit
Të njëjtën luftë e bajmë
Për të qëndrue në diell
Edhe sa herë duhet thënë
Je drita e syve të legjendave
I di Erna vërbëritë e botës
Tokës i duhet pak shi
Të rritën trëndafilat e tu
Të marrë veç unë aromë aty
Qiellit sot i duhesh
Yjet t’i numëron
A ka ma të bukur se ti
Nënës i duhesh sot
T’ia merr lotin
Janë mbushur lumenj e dete
Veç në vargun tim të lirë
Më banë dritë mbesa ime.
JU FALA YJEVE
Nuk është gjithçka e akulltë në jetë
Nëse themi së perënduan ëndrrat
Drejt yjeve është ngrit dritë e vërtetë
Për t’i shkrirë janarët e mbetur shkretë
Mbi re edhe diellin e paskan stolisë
Kur të bie shi ta ftojnë shfaqjen e ylberit
Me ngjyrat e tij e kanë zgjedh Ernen hyjëri
Edhe unë ju fala yjeve në këtë mbretëri
Të flas për ditët dhe vitet që vijnë në vijim
Lot vargu më dërgon për letrën e bardhë
T’i vëjmë kujtimet që na rrinë plot mallë
Sofrës së yjeve i falim buzëqeshje t’gjallë
Tani kur e di së cili engjjëll rri mes yjesh
Dua t’i ndajë kujtimet edhe me diellin
Asnjë dhembje të jetës nuk e la në tokë
Aromë trëndafilash të mbushet kjo botë.
NË ÇMENDURI KAFSHIMI
Në heshtje e takova ashtin tim
I paskan kafshue mollat e ndalueme
Kur faqja e historisë sime u bë e hidhur
Edhe sy i verbuar i Portës së Jelisesë
Në Shen Stefan u çmenden shekujt
Heronjtë mbetën peng të lirisë
Më kafshuan cili zgjohej i pari i lirisë
Si s’më lanë pak tokë të pandarë
E kasha ndarë me miken time çame
Kur të kishim pushue në Kopshtin e Edenit
Në krojet e Ali Pashë Tepelenës n`Çamëri
E di si të jetohet në teatrin lakuriq
I urryer edhe nga dehja e vetvetes
Jam thyer nga qëndrimi im burrënor
Më mirë të bëhem kalorës venedikian
I dashur për puthjet që engjëjt na i falin
Më kanë qujtur palaço disa të pa fytyrë
Pse e rujta fjalën në muzeun e zemrës
Çmendurisht kohët luftojnë për të më urryer
Diellit i bëj lutje dritën kurrë mos ma ndal
Po nuk i pashë yjet herët çdo mëngjes
Për heroinën e luftës jam gati të vdes
Kanë vërshue lumenjt në sytë e tu Erna
Më kanë pushtue thellësitë e Titanikut
Më urrejnë pse fjalës i qëndroj n’besë t’ mikut
Po ia kthej tokës borxhin që më fali për yjet
T’i them diellit të mos ma fikë dritën veç sonte
Edhe unë të digjem siç është bërë hi bac Ademi
E di se nëse ulëm këmbëkryq Natën e Zjarrtë
Plisin e Gjergjit do ta shohësh në kokën e Prometheut.
NË SYTË E DIELLIT
Në sytë e diellit
E dini kush më rri
Kush ju dërgon ngrohtësi
luleve të prillit
Është një fjalë e bukur
me fytyrë të gjallë
E ruaj si relikt jete
në ma t’bukurën përrallë
Nga do që eci
e ngado që shkoj
Udhën për tek dielli
me zemër e përqafoj
Për besë Doruntine
Të kam dhanë fjalën
N ‘varg hyjnish
t’kam e n’gjeth dafine
Ty t’i falim
Edhe ëndrrat më të bukura
Retë e bardha
t’sjellin veç gëzim
Në tokë më shpejt
vijnë pranverat tua
Ato lule
që ti i deshte
më t’i lanë në krua
Kur etja të merr
ti zbret bashkë me yjet
Ç’bukuri për tokën
kur vjen si mbretëreshë
Një vend në shpirt
ta rujmë he burrëneshë
Sytë e diellit
sërish të marrin hyjneshë.
UDHA E DIELLIT
Nëse ikën
fluturo si dallëndyshe
E di së sërish do t’i kthehesh
Folesë
Kujtimet e lena në gjysmë
të dalin para sysh
Nuk ke kah të ecësh
pa vargun e jetës
Ec
se udhën për të dielli
e ke të lire
Mos ju frikëso grimcave
të atomit
Nëse sytë e tu
takojnë flakën e ndezur
Është drita ime
që të ndriçon nga je nisur
Mos harro betejat
për fjalën e lirë
Lutjet që i bënim
për Shqipninë e mire
Askënd nuk e pyes
së ku gjendet jeta
Tek yjet tani
Mona Liza të dukët vetja
Fytyra sa bukur të ndriçon
në dritën e diellit
Shih si kanë çel lulet
e prillit
Të presin
t’i bësh kurorë nusërie
Dhe mbi gërsheta të flokut
sa të kanë hije.
RRI N’SHPI
S’kam pushue asnjë ditë
Nga ditët që rri n’shpi
E di brenda meje dikush më rri
Mbi diellin qëndron
Më lart se dielli është ngrit
Çdo ditë i fal tokës shi
Më pastaj diell e ngrohtësi
Fjalët që s’më vien në mend
Ajo m’i vënë në rëndë
E dini kush rri mbi diell
Asnjë flakë nuk e djeg
Në ylĺ është shndërrue
Me hyjnitë tani rri
E bukura hyri
Erna e di je ti
Veç Tanagres i ngjanë
Brezat një ditë do të thonë
Ishte edhe Marigonë
Për fytyrën shqiponjë
U ngrit të jetoj me flamur tone
Sa herë ngriti kokën lart
E di kush jeton në qiell
Një buzëqeshje e artë.
Rrr n’shpi10 maj 2020
FYTYRË DIELLI
Veç të bukurën e ndaj me jetën
Se aty e gjej lumturinë dhe të vërtetën
Nëse fytyra ime i ngjanë vërtet diellit
Atëherë e di kur çelin lulet e prillit
Të kam ba be Erna në jetë e fjalë
Në vargun tim ke me ndriçue si yll i gjallë
Atje ku diellin na e bën të na fal dritë
Me kujtimet tua flasim natë e ditë
Fytyrën prej trëndafili ta kanë marrë hyjnitë
Të pikturojnë të gjallë janë vënë piktorët
Janë nisur të të marrin nuse edhe dasmorët
Edhe poetët në ty e gjejnë frymëzimin
Tani edhe dielli e mori fytyrën tënde të bukur
Për t’i ngroh pikat e lotit
Kur e mbushin detin e zhdukur
Të mos i zënë acarët e dimrave të akulltë
Sot je ba më e bukur se Mona Liza
Sa hije të ka duvaku i çendisur
Me flamurin e Marigonës
U bëre shqiponjë e lashtësisë
Në secilin gur të lirisë
Dhe qielli është më i pasur
Për një yll ma shumë
Për një fytyrë engjëlli
Që ju bashkue engjëjve
Edhe zanat sot kanë dasëm
Nusen ma të mirë e marrin
Dhe pyesin
Cili është heroi
Që vjen më të marrë
Kur për herë të parë
Do të puth në ballë
Është Konstadini
Kur për ty është zgjue
Nga secila përrallë.
NËSE IKËN LARG
Nëse ikën sot Erna falja fuqinë fluturave
Një vend ta gjejnë për më pushue
Në Kopshtin e Edenit duhet më u ndalë
Dhembjet e ikjes me mue më i barazue
T’i di plagët e betejave për lirinë
Janë mbushur lumenjt e pikëllimit
Ka kohë që janë thye shkallët e durimit
Më s’ka vend as në detin e dëshprimit
Nëse ikën nesër diellit kam më i thënë një fjalë
Plagët e luftës sonë nuk janë sot, as nuk janë përrallë
Ka pesë shekuj që ferri na i ka mbulue
As liria me vite zemrat s’mundet më na i bashkue.
