PER JU TE SHTRENJTIT E MI
Fëmijë isha kur më ike ti
I shtrenjti im
Që ateherë unë kuptova çdo të thotë fëmijë pa baba’
Mbetur jetim
Ti na le fëmijë
Tamam si zogjtë e pulës
Eh, si u rritëm nuk e di
Atëherë mungonte dhe kafshata e bukës
Atëherë kisha më shumë nevojë për fjalën tënde të ëmbël
Siç ka nevojë zogu për ushqim
Sa herë në gjumë më dilje në ëndërr
Të kërkoja ty baba’ që na le katër jetimë
U rritëm, ashtu siç mund të rritet jetimi
Me nënën të sëmurë
Ndaj fjala për lotin e jetimit që s’thahet
Nuk do të vdesë kurrë
Ah jetë o jetë
Pse kaq shumë më dënove
Në moshën më të bukur na more dhe vëllanë e vogël
Që me ne jetim kishte mbetë
Pse ja këpute ne mes jetën një jetimi
E nuk e le të jetojë gjatë
Eh,nuk thonë kot se jetimi është pa fat
Pse e le një nënë me halle,të lotonte sa ishte gjallë
Përse ja vrave shpirtin e vrarë
E ja more të voglin djalë
Me shpirt të vrarë ma more nënën hallemadhe
Që loti s’ju tha kurrë sa ishte gjallë
Për të vajtuan qielli bashkë me male
Për nënën e vuajtur
Që humbi edhe djalë
Sa më shumë ikin vitet
Aq më shumë na mungoni ju të tre
Ah,të shtrenjtit e mi ,jetimë dhe ju u rritët
Eh ,jetimë u rritëm edhe ne
Dava Gjoka (Lleshaj)
Tiranë 12 tetor 2018
“”””””””””””””””””
NGA NXITIMI KE PËR TU RRËZUAR !
Nganjëherë kam ecur me hapin e breshkës !
E punët i kam marrë me radhë
Mos u nxito i kam thënë vetes !
Mendohu e hidhe hapin ngadalë !
Edhe fjalën nga goja kur ta nxjerrësh
Mos u nxito pa u menduar !
Më vonë s’do mundesh ti ta mbledhësh
Fjalën e dalë nga goja nxituar !
Mos u nxito në udhët e jetës !
Merri punët ngadalë e shtruar ,shtruar !
Ndoshta më mirë me hapin e breshkës !
Se nga nxitimi ke për tu rrëzuar !
Dava Gjoka Lleshaj ,Tiranë 12 Shtator 2019
