Vjeshtë,
shtegtùen edhe zogjt e fúndit
tuj e lánë përgjysë kângën e jetës.
Pýjesh râ heshtja e arinjve që dúen gjumë,
e, hijénave që dúen tèrr.
Qytetet láhen me lot shiut.
Qiellin e shkyejn veç avjónat n’flutrim
që shkójnë e vijnë me udhtárë anonim,
me valixhet plot,
e zèmrat bosh.
Vjeshtë,
përmbi oxhak t’nji shpijet t’braktisun
lejléku i vetmúem ka bâ folenë,
a thúe se edhe áj e din
se n’at oxhàk s’ka me dál mâ tym.
Se, për me ndéz zjèrmin duhen njèrz
e ajo shpi nuk ka mâ askend,
veç do korniza n’mur t’vàruna shtrèmtë,
si shpresat e atyne që dijnë veç me ikë.
Ndoshta, si poet i dúe vjeshtat
por si shqiptar i urrej,
se vjeshtat e ikjes
bien veç dimen,
e dimnat e Shqipnisë jânë
t’acârtë.
Se n’shpijat e zbràzuna
kujtimet kanë ngri,
e zjèrmi n’oxhàk
prej vitesh
asht fikë.
Deri sa t’vijnë nji ditë
kur dikush t’kthehet prèp n’at oxhàk,
e ta ndezin zjèrmin bubulàk.
David Boseta
“””””””””””””””
Gëzuar ardhjen e vjeshtës
me një dopio antifreeze.
O njerëz me shpirt të akullt.
David Boseta
“””””””””””””””””
Bùzmbrámjet mbyten
tue dâshtë me ambelsùe shpirtin
n’bùzë t’filxhanit,
kumbônt e shën Françeskut bien festúeshëm.
E un,
shof si shkrihet kadálë ky perëndim
si kuqlójnë rrézet e fundit,
pa kènë i zoti me i ofrue shpëtim.
Çóhem,
e vazhdoj rrugtimin,
dorzóhem,
i zhgënjyem si kurrë ma párë.
Me shpëtúe prej mbytjes perëndimin
nuk mjaftòka me kènë poet as shkrimtar.
David Boseta
“””””””””””””””
A e mban mend?
Kush te zgjonte me puthje cdo mengjes?
A e kujton?
Sa herë kolla e plakut që ke në shtrat të zgjon.
A e mban mend?
Kur shoqeve ju mburreshe me pasurinë e burrit tënd?
Ato qeshnin, me zgjedhjen tënde të pavend.
A e mban mend?
Kur u shkëpute nga bota,
e vrapove drejt një jete qe nuk ishte e jotja.
A e mban mend?
Djalin që të zgjonte me puthje,
e mbi komodinë shpesh herë gjeje lule.
(ndërsa sot,
mbi komodinë gjen protezat e plakut,
në kavanoz)
A e mban mend?
Kur jetoje…
David Boseta