ËNDËRR
Në një moment e gjeta veten në mes të rrugës,
me dorën e shtrirë kërkoja lëmoshë.
I ulur mbi një karton ku shkruhej “ZBRITJE”
Çfarë ishte në zbritje?
Fati im?
Apo, jeta ime në rrokullisje?
Mos vallë në atë copë karton shkruhej
aq varfërisht e ardhmja ime?
Me dorën e shtrirë shikoja turmën indiferente,
tek-tuk kalonte ndonjë prej miqve të mi,
sigurisht që askush nuk më dha ndonjë monedhë,
më dhanë veç buzëqeshje, me ironi.
Dora e shtrirë u bë grusht
dhe dora tjetër ju bashkua, u bënë dy
me zërin e çjerrë i klitha botës së shurdhër:
– Hej njerëz, më ndihmoni,
edhe unë jam njeri.
Askush nuk më dëgjonte
disa madje, nxituan hapin në ikje.
– Mos u trembni o të mjerë, u thashë,
varfëria nuk është sëmundje ngjitëse.
Papritur, dikush mu afrua pranë,
instiktivisht i shtriva dorën për lëmoshë,
buzët nuk flisnin, veç gishtat lutje thanë,
djersët ballin më mbuluan ftoftë.
Sa e vështirë qenka
të pretendosh
të jetosh,
pa qenë njeri.
Por, njeriu përballë meje dorën ma puthi,
pastaj ballin ma fshiu me dashuri.
O Zot, në një moment hapa sytë,
kuptova,
që pasurinë më të madhe
e kisha rrokur në përqafim.
David Boseta
(Kjo poezi është shkruar në prag krishtlindje 2012
E botuar fillimisht nga revista prestigjoze Azahar në Spanjë e më pas përkthyer në 13 gjuhë të botës)
“”””””””””””””””””””
Fragment historik.
