Drita Islami

Sot po shfletoja Migjenin dhe më vajti mëndja tek një rrëfim i një malsoreje fisnike, tani sa vite e ndjerë. Ajo kurrë nuk e kishte lexuar Migjenin dhe as që e kishte ndëgjuar, sepse ishte analfabete por me mëndje qiqër e syrin xixë dhe “poemën e mjerimit”e kishte përjetuar si shum kush nga ne, por ajo më tepër. Më rrëfeu për një nënë malësore me ca fëmijë dhe me një varfëri të skajshme, e cila ndihmohej ngaherë nga fqinjët e saj, jo me shum diçka, sepse edhe ata nuk qëndronin më mirë,por pak më mirë se kjo. Fqinja, ndonjë ditë i sillte nga një pjatë gjizë dhe një ditë prej ditëve kjo i lutet fqinjes:” ju lutem mos ma sillni gjizën në pjatë të bardhë, sepse fëmijët nuk e shohin se nuk ka më gjizë sepse nuk e dallojnë nga pjata dhe vazhdojnë ta ngjijnë bukën në pjatë të thatë, kurse unë nuk kam aq bukë për t’u dhënë”! Më preku thellë në shpirt dhe m’u shfaq poema e Migjenit! Kjo duhet të shërbejë si porosi për të rrinjtë, që nuk kanë përjetuar diçka të tillë dhe uroj që kurrë mos ta përjetojnë, por Migjenin duhet ta lexojnë dhe mirë ta kuptojnë.