Se si më duket ky zëri yt sonte,
si tingull i harruar,
pa ty një ditë më duket vit,
dhe viti shekull i shkuar!
Mos vallë kjo vjeshtë që ka trokitur,
më bën melankolikë , më bën, më të paduruar,
Mos vallë unë dua vetëm dritë
dhe tinguj që rijnë zgjuar!
-Ti hesht dhe merr frymë thellë !
Ekuacion i pazgjidhshëm frymëmarrja jote,
sa herë ngjit shkallët nxituar.
Rendim të dy, vrapojmë harrbuar sonte
me copëza malli mbi supe ngarkuar…!
Shkroi : Eduart Pasha Vlonjati
Non so di cosa sappia latua voce stasera,
sa di suono dimenticato,
senza di te un giorno misembra un anno,
e l’anno un secolopassato!
Forse quest’autunno che hagià bussato,
mi rende malinconico, mirende irrequieto,
Forse io voglio solo luce
e suoni che rimangonosvegli!
-Tu sei silenzioso erespiri profondamente!
Equazione irrisolvibile iltuo respiro,
quante volte sali su perle scale di corsa.
Ci sbrighiamo entrambi,corriamo frastagliati stasera
con pezzi di nostalgiacaricate sulle spalle
***
Përkëtheu nga shqipja në Italisht
Valbona Prifti
Milena Demiraj
Eduart Dëma
Klubi i Shkrimtarve dhe Artistëve Vlonjatë ”Ali Asllani ”
Renato Jaho
Kleopatra Skarço Dokle
Vaso Mako
Gjin Musa
Tana Lameborshi
Valentina Meminaj Celaj
Shqiponja Matuka
Engjëllushe Shyti
Gezim Alikaj
Laureta Petoshati
Marenglen Rushiti