MALLI NA ZURI N’ÇARK

Në rrugën tonë mbuluar nga gjethet,

eci mbi to me shpirt paksa trazuar,

s’ndihem vetëm, fëshfërijnë pemët,

me ty në sy, zemrën ngarkuar.

Asnjë takim për sot s’kishim lënë,

por ky mëngjes më solli shpejt këtu,

seç me kapi një mall, diçka për të thënë,

të flisja me pemët, me rrugën gjithashtu.

Edhe pse eci vetëm mbi arin e rrugës,

degët zhvishen ngrohtë t’më mbështjellin,

buzën tënde ëmbël ia ndjej buzës,

gjethet mbi trup përqafimin tënd m’sjellin.

S’e di pse fillova hapat për të numëruar,

fillova të numëroja gjethet, që binin përdhè,

seç më kap papritur një mall i pashuar,

ti m’del përballë, vjeshta arin rrëshqet mbi ne.

Ndoshta të tha zemra, që isha këtu,

ndaj të ndjeja kaq afër edhe pse ishe larg,

apo edhe ti ndjeve mall si unë gjithashtu,

mes gjetheve t’arta, malli na zuri n’çark.

SHIU I VERËS

Shi i verës i praruar,

fillo e bjer papushim,

po të pres me krahëhapur,

nga lindja në perëndim.

Tokën keq ke zemëruar,

gjelbërimi buzëplasur,

të kërkon, o i bekuar,

sytë nga ti, duarzgjatur.

Mos e vrit të bukurën stinë,

harruar fshehur mbrapa diellit,

edhe hëna u plasarit,

të kërkon, i lutet qiellit.

Edhe ajri të kërkon,

mbeti mbytur, fyt tharë,

bjer e pusho të shkretën kollë,

tokës hyji në damarë.

S’të vjen keq për petalet,

shpirtin na veshin me atë bukuri,

s’të vjen keq për rrezet e diellit,

mbeten thyer në shkëlqim.

Shi i verës bjer mbi mua,

boll luajte, mos rri fshehur,

zemërimin mos ma sill,

bjer me mall, natyrën dehur.

Shi i verës o i bekuar,

bjer, mos i mbaj mëri kohës,

bjer o shi, puthma shpirtin,

malli m’këput për aromën e tokës.