Jam i lumtur që do luash me mua~lirikë~
Janë të marra dallgët e detit,
Ekstra si vllazria e xhindeve të mia .
Nëse je rritur në shkundjet e tërmetit
Nuk do të shuhet nuri dhe as shkëndia.
***
Folëm një fjalë,pa të zënë gjumi,
Se me ëndrrat nuk bëhem shoqe!
Dhe kur më merren mënd,
dot s’më mbyt lumi.
Zëmrën e kam të ndezur në vite e mote.
***
Ulu në vithjet e reve,e të shkëmbit,
E puthe puhizën me forcën e lirikës !
Unë jam aty,si i pari i kuvendit ,
E besën e kam për ty,pa palcën e frikës.
***
Të kam shpallur ninullë,
Se të ka rritur djepi,
Prandaj fjala s’ mund të jet- fill tezgjahu.
Nuk dotë firmos asnjë kalors mbreti.
Jam i lumtur që do të luash me mua,
Por,jo si gur e kryqe shahu!
ELHAM PASHA
D o r a e p r e r ë ~ poezi~
Presjen m’a rrëmbeve në stinën e zhveshjeve,
e nuk di se,ku jetojnë jetën e murgeshave.
Me to,ndaja fjalët nga gladiatorët e ndjeshjeve,
e tingullin s’e lejoja trajner të gieshave.
***
Dy pikat,prej mot moti më kanë tradhtuar.
Do zoti ,nuk je ti flakndezësia e bellushit!
Universi i parantezave në sytë e verbuar, është lar
e pikcuditsen ,e kanë kalitur si mashë të prushit.
***
Ti s’mund të ndicosh pa këtë shtyllë ortografie
e cdo metaforë do të ndjek si meteor, nga pas.
Mbetem dorë prerë,kur i kthej kurrizin shtëpisë
e kokposht,në dërrasat e pikpyetjes ,
unë rrëshqas!
***
Ti më bleve edhe baletin e trupit tim,
pa miratimin e zanave, përball pikës së qumshtit.
Pikpyetja,mirazhin tim e mbyt edhe me grim
që,unë të celebrohem me kashtën e kumtrit.
***
Pse m’i fsheh sytë ,përball dorës time të prerë
e kultin ,e ortografisë,e marton me uverturën!?
Po kam edhe një yllsi që mban hapur cdo derë.
Jam biri i pikës,që pa lindur lumi,
ndërton urën.
ELHAM PASHA
F q i n j a ~ lirikë ~
Më ke zën në unazën e zëmrës
e buza shtrihet përmbi shi.
Që je rritur në krahët e nënës,
k’të e di, e pa qenë ti.
Pa qënë ti se qelqon qielli,
në vallzim me sytë e tu.
Më hap rruga- imazh dreri;
gjum atje e gjum këtu.
Më ke zën në cark minuti,
lum më lum përmbi ura.
Zëri yt ,shtëpi baruti ,
në muze m’u mbyll muza.
Në muze me porta hapur
pa cicron të biografisë.
Si s’të shoh metaforë e kapur
dhe as muze i fqinjsisë!?
Muza rrjedh tek balada,
te balada- gjum vidhisur.
Kërkoj ta ble atë muze,
bohemist me ball të krisur.
S’ka gjykatës t’marr përsipër
se fqinjria është shënjtëri.
Po,unë kurrë s’dua ministër;
le të dal dielli e të bjer shi!
ELHAM PASHA
Dinastia e lulkuqes ~ p o e z i ~
Zëmra ime nuk është ekran pa vatan
e t’kullos sytë,bota e hemisferës s’hijeve.
Ajo s’ka pulsuar,kurrë me gjak borxhliu
e gjak të shitur në pazaret e shijeve.
Dorën e mbaj mbi sup,
jo për të kërkuar grada e të fsheh zëmrën
përball diellit,por ,për të treguar se mbetem përherë,në lëvizje.
Jam bir i lulkuqes që ka krijuar parada ,
nga rrënja tek fara,
nga magma te dëbore.
Dora cilsohet e prerë,nëse s’ushqehet nga zëmra,e zëmra është e tradhtuar
nëse nuk është dashuruar me lulkuqen.
Lulkuqia- dinastia e lisit dhe e plisit,
pa hënën e kafshuar ,e të ftohtë.
Këtu,puthem unë,prandaj shfaqen
duvakët e kuq në faqet e fëmijve.
Këtu ,unë shkërmoq plisin
me buzë të përvëluara
e xizllonjat të bëjnë planimetrinë e grurit,
e të gurit.
Gurit,kurrë s’i kam dhënë statusin
që të jet hambar i grurit e mjaltit
se,ndryshe më vdesin të gjitha
bukuritë e këngës,
e lulkuqia nuk cilsohet më-
mbretëresha e vajzave.
Unë ,dashuroj,lotoj,puth e hymnizoj
asnjë herë pa lulkuqen e zëmrës!?
Ndryshe,kam humbur idetitetin e nënës,
nëpër ekrane ,pa diellin e gjakun ,
e së vërtetës.
ELHAM PASHA
