Perëndia e ka bekuar
Ndër shekuj tokës ia ndëruat formën,
e pret e qepët ….porsi rrobaqepës !
globin si beze e matët me metër ,
shenjat e qepjes latë kufij për etër .
Hartat i shtrite në gjakun tuaj blu ,
“fisnikët e ardhshem” i latë mish pa tru ,
lugetër..që as për pjellën tuaj s’menduat !
i mbytet bankave që ju keni dhuruar .
Pa ment e pa shpirt…do t’lindni kufoma ,
të trashëqojnë frone e të trashëgojnë prona,
po vall..do ju shijoj kjo jetë pa një qëllim !
në shpirtra ku lindin perdit veç shkëmbinj !
Ku s’ka vend për njerëz… nuk ka vend për paqe,
do të jenë rrobër, skllever për jetë të parave ,
lirinë nē për botë…..perëndia e ka bekuar,
tek mbjell e tek korrë në djersën e dhuruar .
| Elisabeta Gockaj |
Mos u ndje fajtore
Nënë…. mos u ndije fajtore,
Që më linde në k’të vend,
Shih si gurgullojnë prrojet,
Kur zbresin nga tatëpjet !
Në k”to udhë ngado që vete,
Syt me shohin shkretëtirë,
Trasta per mbi shpin me shqepet,
Ditët shkoq si gur tespish.
Etja shpirtin seç ma than,
S’gjej burim e s’gjej një prrua !
Mbijetoj në për kujtimet,
aty etjen ditve shuaj .
Ty ….ndër ëndra hera herës,
të degjoj zërin e ngroht,
Ulu biiiir ….se ftohet gjella,
Pij nje got me dhall të ftoht.
Bashk me rrobat ne valixhe,
Zemrën seç më kishe vën,
Sa herë marŕë e vesh këmishën,
Me pyet… biiir… ke për të ngrën.?
Nënë……mos u ndje fajtore,
Kush në jetë të fal kaq shumë !
Ti me ke dhën zemrën tënde,
Unë….. një dashuri pa fund.
