Ku mbaronë fjala
Kot më rri para vitrine ,
ku shkëlqejnë stoli ,
s’të blej dotë moj vasha ime,
diamantë e as flori.
Gjithcka pata ta dhurova,
që ditën që të pash,
me shpirtë e zemër u rrobërova
e bukura ime vash ,
Sa her ti shoh syt që shkelqejnë,
i lumtur shkrij ndër ta,
si vesa ….që kur rrezen prek,
i fluturon ndër krah .
Sikur thesarët e gjithë botës,
të mi dhuronin sot,
shkëlqimi i tyre s’do më tundonte,
sa syte e tu të ngroht.
Kot më rri para vitrine,
më kot kërkonë stoli,
ato janë copëza prej shkëmbinjve,
që mbushin boshësi .
Në njëri tjetrit ti rrëfehemi,
si dje njësoj dhe sot
shkëlqimit të rrem mos ti gënjehemi,
të fluturojmë si zogj.
Ç’të mundon… mund të ma thuash ?
si kundër unë ty,
ti derdhim brengat që të mos vuajm,
përjetësishtë të dy.
Ku mbaronë fjala heshtja nis,
si krimbi në një mollë,
dersa të gryen tërësisht ,
e shpirtin ta bën shosh.
| Elisabeta Gockaj |
