Aty u linda unë, jo linda.Fshat është Kosmaçi; në vijë ajrore rreth 10 km. me qytetin e vjetër të Shkodrës.Një gropë adhtu si Shkodra, si aneks; i rrethuar nga lumi Drin i Ri dhe nga Drini i Vjetër anash, përballë kodra e më larg male të gjelbëruar, që prodhojnë oksigjen, jetë.
Por u linda në mars 1944, kur lufta vazhdonte, por edhe jeta gjithashtu edhe pse me shumë vështirësi.
Si nisa të reagoj në jetë, si gjithë të tjerët, u ndesha me shumë fenomene që s’i hanepsja dot dhe më e keqa ishte se s’gjëja njeri të më hapte vizionin për faktin se mbizotronte pa dija( injoranca)Edukata ishte primare nësa dija, kultura, sekondare.
Bahçe ishte fshati, bile quhej bahçja e Shkodrës.Nuk mungonin dhe pemët dekorative: plepa të butë që shkonin 10-15 m të lartë, të cilët mbusheshin me rrush rrexegi të kuq, që kërciste në gojë, kur e kafshoje.
Rrafsh me plepa fluturonin disa balona, kështu i quanin atëhere avjonët,aq poshtë sa gati ndesheshin me majat e plepave dhe e zbardhouin token me letra.Ne vraponim pas më të mëdhenjëve dhe mbushnim gjirin me to, pa ditur ç’thonin.Shumë vonë kuptuam se ishin broshura balliste e legaliste që kërkonin të rrëzonin pushtetin e dalë nga lufta, qe t’vinin ato në pushtet.
Mbas darkave mblidheshin të rriturit dhe nën driten e bishtukut, luanin kapuçash dhe debatonin rreth situatës, rreth këtyre broshurave dhe kishin mendime ndryshe, por ne asgjë s’kuptonim.
Kishin marrë tokë fshaterët, vdisnin në punë se kishin edhe detyrime shteti, e kur i shlynin ato, vinin fesin më një anë.
Kur tërbohej Drini, që s’kish asnjë pengesë, mbulonte gjithë nën Shkodren e dukej si det.Ne edhe frikësoheshim, por edhe shijonm atë bukuri si det nën pemë.
As nuk bëhej fjalë për vaditje apo kullim.Ç’do gjë varej nga mëshira e natyrës dhe natyra mëshironte; ishte aleate me fshatarët, nuk i lëndonte gjatë; e sillte Drinin për e largonte shpejt e fshatarlt merrnin frymë lirshëm.
Mbanin shumë bagëti fshatarët: lopë, dele, derra dhe shpend: pula, rika, pata dhe mishi zevendësonte buken; më shumë kushtonte buka se mishi.Mos e besoni po të doni, por unë e kam jetuar dhe kjo është e vërteta.Edhe pema që nga qershia e majit deri tek fiku dimnak, plus konsrvimi i tyre, ishin prezent për gjithë vitin.
Ne nuk kishim nevojë për palestra se që në mars e deri në dhjetor, ishim gjithë diten në ujë e në rëren që linte Drini gjatë tërbimeve të tij gjithë dimrin, e pastronte vetë e na e linte gati për verë.Edhe rëra ishte bio; të pasyronte lëkuren.
Në këto kushte rrita shtatin deri në 15 vjeç, me peshë 70kg.e gjetësi 1.75 m dhe nisa rrugen e shkollimit.Dhe si u shkollova”bio” u shërbeva fëmijëve të fshatit, jo të Kosmaçit, se s’ma dhanë këtë mundësi, edhe pse indirekt dhashë ndihmesen modeste.
Edhe sot në kushtet e globalizmit Kosmaçi, e gjithë fshatrat e Shqipërisë, prodhojnë e jetojnë bio.
Fshati, toka bashkë me ujin,ajrin e diellin, është jeta e vërtetë,jo uzinat, oxhaqet që vrasin ajrin e bashkë me te, njeriun.Toka është jeta, e kjo është në fshat, në mal, në prrua, edhe në qytet.
Mos e vrisni token që t’mos vrisni jeten tuaj dhe të pasardhësve.
Mos e braktisni fshatin se aty është buka, aty është qumështi, aty është veza ATY ËSHTË JETA.