Ulërima e heshtur
Vraponte natën nën dritën e ftohtë të yjeve
mendonte se edhe ëndrrat po e braktisnin.
Kur ëndrrat e saj ishin veq të sajat ,
ato ishin vesa e mëngjesit në ditën e pranverës.
Vraponte nëpër pyje dhe fusha vetëm
dhe në heshtje dëgjoi pemët, dukej sikur po qanin
në një natë të pastër me yje, zëri i shpirtit të saj ulërinte
Mos qaj Zambak i bukur, qohu, lulëzo
ushqehu nga vesa e mëngjesit, qëndro përball të ardhmës, mos u dorëzo,
lejo të shpërndahet aroma jote, të cilës i je ndrojtur
duhët të mësohën me aromën e një gruaje
Të gjitha pemët kishin tashmë të drejtë
në këtë ankesë,
je bërë si një lule e vdekur në izolim,
frika ha petalet e rinisë tënde çdo ditë
thellë në shpirtin tënd i shohim fushë betejat e botës
dhe ëndrrat tua shuhën ngadalë në shtratin e vdekjes
