Kam mjel lopë e kam mjel dele
Kam zënë djath e kam zënë kos
Nga pesë bukë i kam gatuar
Kurrë s’jam lodh e as s’jam dorëzuar
Kam larë shpesh rroba me dorë
Kam pastruar çdo ditë oborr
Kam punuar dhe punë burrash
Nëpër ara e nëpër fusha
Kam kosit e kam pre dru
Kam prashit e kam vjel rrush
Kam çu bukë edhe nëpër ara
Kur është hedh e është mbjell fara
Kam rrit fëmijë e kam kqyr pleq
Kam zan’ djath e kam fergue spec
Kam gatuar për tridhjetë vet
Dhe në fund sen s’më ka gjet
Kam pastruar e kam shpërlarë
Herë tuj qesh e herë duke qarë
Shpesh tuj ngrënë e duke pirë
Jam përvëluar e herë jam mpirë
Kam vjel speca nëpër shi
Kam bart ujë dhe me buri
Kam thur gardh e kosh për lopë
Kam mbledh t’korrurat me traktor
Kam kja kam qesh e kam këndue
Shpesh herë dhe kam fol me veten
E sa herë me lot kam vallëzuar
E kam dëshmu veten e t’vërtetën
Sa herë u munduan të ma ndalin gëzimin
E sa herë ma cenuan lirinë e shprehjes
Ma ndaluan fjalën vargun edhe shkrimin
Unë flisja me Zotin në qetesinë e heshtjes
Sa herë folën pas shpine me inat e përdhune
Heshtja ime i lëndonte pastaj më përzunë
Në vend të fjalës hakmerresha me buzëqeshje
Edhe pse loti s’ndalonte shikimin e mbaja drejt jetës
Sa herë më vranë me bukë në dorë duke i ushqyer
Sa herë më lënduan pse në jetë nuk kam gënjyer
Shpirtin edhe zemrën i lash në dorë të Zotit
Zoti më ndihmonte duke ma vlerësuar lotin
Sa herë fëmijët më kanë pyetur
Nanë fytyrë engjëlli pse dukesh e mërzitur
Iu kam përgjigjur me lot e buzë në gaz
Lum nana për Zotin dhe juve që ju kam
Sa herë gjërat në jetë më kanë munguar
Sa herë buka gojës më është fshehur e larguar
Çdo gjë u munduan t’m’i marrin me duar
Lumturinë e gëzimin nga Zoti i kisha t’shkruara
Sa herë në jetë ndihesha e vetmuar
Gjërat që nuk më pëlqenin në heshtje i merrja shtruar
Gabimet e të tjerëve i mora mësim për vete
Të ardhmen e fëmijëve e ndërtova me dashuri për jetën
Gjithçka më mungonte i shkruaja në letër
Veç për t’u mos iu nënshtruar kurrë dikujt tjetër
Dymbëdhjetë orë në ditë punoja pa ndalur
Burrit dhe të tjerëve hakut për t’iu dal
Çdo herë veten time e kam vënë në vend të tjetrit
T’mirat ia kam dasht secilit ashtu siç ia kam dashtë dhe vetit
Dhjetë herë jam menduar e kam fol veç një herë
Fjala ime më e vogël mbante peshë me vlerë
Për asgjë në jetë kurrë nuk jam penduar
I kërkoj falje veç Zotit nëse kam gabuar
Asgjë s’është e mësuar kurrë pa e provuar
Të pendohesh para Zotit kurrë s’ke për të dështuar
Sa herë jam perballur me gjëra të vështira
E nesërmja më ka zgjuar me ditë më të mira
Sa herë gjumi më ka zan’ tuj u lut në Zot
Bashkë me diellin kam shndritë çdo ditë e më fort
Sa herë nata më ka zënë së bashku me hënën
I numëroja yjet n’qiell së bashku me nënën
Ajo lutej bashkë me engjëjt për mua ku jam
I thosha ti rri e qetë se Zotin në mbrojtje e kam
Kam luftuar të jetoj e të tregoj dhe mirësi
T’jem model si grua e fortë dhe si nënë të rris fëmijë
Kam treguar edukatë fjalor t’pastër dhe kulturë
Kjo është jeta e një gruaje më të fortë nuk gjeni kurrë
Sa herë jam ulur në sofër me pi e me ngran’
Kam mendue për vëlla motër për babë e për nanë
Kam menduar dhe për jetimin për ata prindër që s’kanë
Jam lutur dhe për të sëmurët shëndetin ta kanë
Kam menduar për fukaranë se a kanë çka hanë
Me shpirt e zemër çdo herë jam lutur
Të gjithë njerëzit t’i shoh të lumtur
Faleminderit Zoti im
Për fatin e jetës sime
Për heroin që kam pranë vetës
Po deshët më quani heroinë e jetës
Unë flas me vepra e jo me fjalë
Prandaj jam e fortë heroinë e gjallë