Zanafilla e udhëve
Në telajon e mendimit pikturoi udhën e dritës
pa çka se e nesërmja po e zinte arratisë
asgjë e bukur s’i kish mbetë tek porta e shpirtit
kokën orë e çaste mundë të ia hante ideali
bisha e zezë mbi kokë moti e kish zënë diellin
me amulli krimi po ia ndrydhte palën e dritës
e nesërmja e bardhë s’dukej askund
as rrezja e dritës e zënë qysh një shekull ma par
po deshte bëhu mi a mish për korba
në daq merr guximin e del përball furtunës
ashtu i vetmuar në ta thot guximi
përballja me bishën ishte vetëm morti
lavdia një fjal goje e filizave të së nesërmes
në daq bëhu bronzë e lëviz gurin ma’at anë
në daq merr arratinë e bëhu udhë e mos’kthimeve
e nesërmja një Zot e di se ku të gjen
se mos Zoti yt, një ditë do të zbret këtyre hapsirave
vaftë mbarë për mbathcat e udhëve të tua, kthimeve
“””””””””””””””””””””
ÇASTE PA FJALÉ
Dita éshté zgjuar e zymté me méngjesin
Vjeshtés ia pi vesén athté zemrimit
Tek ia zen dritén e diellit e si lé hise
As edhe pér njé kokérr rreze
Pér çastet Alpike
Pértej dritares kujtimet vegullojné
Numrojné vjeshtat e zymta té mallit
Dekadat e léna largé diku né Vrrina
Dhe motet e ikura pa ne
Nganjéheré ndonjé muzé fjale mé ngacmon
Sa pér ta coptuar imazhin e zymté té vjeshtés
Dhe mbi letrén e bardhé pikon si kujtim
I njé çasti té trishté Alpik
Qé menxi po hyné edhe né varg
