Rrethi vicioz i kërcënimit…
TREGIM.
Arditi, drejtori. i gjimnazit shtangu kur në zyrë i hyri pa trokitur. Ata u panë sy më sy! S’qe orar pritje a vizite. Arti ia dinte detyrën, ndaj rrinte si i ngrirë nga befasia…
-Qetësohu, qetësohu, zoti drejtor,-lëshoi një zë të hollë si cingërimë dhelpre deputeti K. Por kur pa se drejtori nuk shkrinte kollaj, i bëri një pyetje sugjestive: “Kaq sugjestiv qënka për ty vizita e një deputeti në zyrën tuaj?”
Arditi nuk foli, por qe zverdhur…
Deputeti nxorri nga ccanta e dorës një kuti të mbështjellë bukur, nxorri një kokërr dhe ia dha.
-Pije, i tha. Janë kokrra që dikur hetuesit iu jepnin të arrestuarve, kur iu binte të fikët në tortura, për t’i sjellë në vete…
-Ç’lidhje ka kjo me mua?!-murmuriti duke guxuar Arditi.
-Ka, sigurisht. Vraje pak mendjen…
-Po më bën presion?!-guxoi t’i përgjigjej me pyetje drejtori, duke e parë tjetrin në sy.
-Merre si të duash. Unë kam në dorë edhe kulaçin, edhe gërbaçin…Zgjidh e merr. Ma do mendja se si njeri i shkolluar dhe me kulturë do të zgjedhësh “kulaçin”.
-Gjithkush “kulaçin”do të zgjidhte, por varet me çfarë çmimi…
Ata po luanin në një fushë të “minuar”…
Arditi e dinte arsyen e vizitës së funksionarit të lartë, siç dhe ky i fundit e dinte që ai e dinte!
Një lojë e ngatërruar, e bërë lëmsh para porte, por që atë po e shqetësonte seriozisht…Filli që e pati ngatërruar këtë lëmsh qe një vajzë e bukur me emrin Meri, nxënëse e tij, maturante me nota të shkëlqyera dhe me një bukuri përvëluese, që i pati shkrepur politikanit të lartë në kokë si një buçimë shungulluese…
Kurajoja e Deputetit N shkonte deri në pafytyrësi dhe kishte disa javë që vërtitej si një morsë shtrënguese rreth mendjes dhe shpirtit të drejtorit të shkollës, të zënë ngushtë nga kjo pritë vrastare.
-Dua që ajo vajza që të fola atë ditë në kafene dhe që tash sa ditë të kam folur të jetë e imja! Kam qëllime serioze, unë jam beqar dhe dua që ajo të bëhet bashkëshoqëruesja e jetës sime.
-Të thashë atë ditë, kjo është cështje midis jush. C’hyj unë në këtë mes?! Vendos vajza dhe askush tjetër.
-Ajo është e re dhe…fluturon…Ende noton në iluzione librash e filmash ngjyrë rozë…Jeta është prozë e rëndomte dhe llogari, nuk është poezi. Unë vërtet jam një dymbëdhjetë vjet më i madh nga ajo…por do të bëja të lumtur ccdo femër…qoftë dhe një adoleshnte të bukur e kokëkrisur si ajo…
-Unë jam dakord me të gjitha…por nga unë c’farë kërkon?!
-Mos bëni naivin dhe infatilin, se nuk ju shkon! Cfarë kërkoj thotë?! T’i bëni presion…me nota…Vajza nuk don, se nuk di cfarë kërkon nga jeta. Ajo ende fluturon…Ajo është e dhjetës…Por jo gjithmonë mund të jetë e tillë…Po të doni ju, hëm!… Dua ta ulë me këmbë në tokë që të shoh realitetin në sy…dhe në këtë realitet…si limon shpëtimi më ka vetëm me mua!
Artit i mori fytyra një çehre të verdhë, ngjyrë limoni në të errët, teksa dëgjonte këtë ligjeratë të krupshme të deputetit.
“Si ka mundësi, mendoi me vete që ky djalë ende i ri, të ketë një mentalitet kaq të vjetër dhe barbar?! Si ka mundësi të kërkojë që t’i bëjnë keq asaj, që sipas tij e dashuron, vetëm që ajo t’i thotë “po”, t’i bjerë në gjunjë e të kërkojë ndihmë prej tij?!”…
-Ju po më kërkoni dicka të pamundur dhe të pamoralshme, mbi të gjitha të dënueshme. Si guxoni?!
-Ha-ha-ha! Nuk më njihkeni mirë! Ti si guxon të më kundërvihesh?! Ti sapo je fejuar, z.drejtor, dhe mos i bini të mirës me shqelm…Nuk do të ishte mirë të lije të fejuarën në vetminë e këtij qyteti të vogël dhe të transferoheshe në Nahijen e Eperme, ku ka vetëm dy orë diell e ku për të ardhur në qytet duhet të udhëtosh pesë orë me makinë…
Tani kishte arritur kulmi. Sytë e drejtorit notonin në një bosh të mjegullt, vezullues. Kërcënimi i deputetit, kaq I hapur dhe i troccët, e pati sjellë në realittein grit ë ngjarjes…
-Jashtë! Jashtë! Jashtë!
Tjetri mbeti pezull. Pastaj u nis me hapa të ngadaltë drejt derës, duke e vështruar tjetrin me një vështrim provokues dhe kërcënues…Sytë iq enë errur dhe nga goja i dilnin fjalë me helm:
-Në Nahije të Epërme e ke vendin që nesër!
-Më mirë në Nahije të Epërme se nën sqetullat e tua prej sarhoshi të korruptuar deri ne gen!
Teksa Deputeti K e mbylli derën nga pas me terësëllimë, Drejtori u ngrit me shpejtësi dhe e mbylli atë nga brenda me ccels, sikur druhej se nga jashtë do të hynin ende tingujt e jargavitur të atij zëri kërëcënues, të atij që po ikte me ngut, nëpër atë rrugë vetmitare vjeshte…
H..@..B…H.
