Mbi pëllëmbën time
po ulen Pëllumba Paqeje…
E ëndërrova Lumin e Jetës
Për ta kaluar lirshëm,
pa prezencë të stuhive
të mëdha
Pa rrebeshe me shira të
rrëmbyeshëm,
Por edhe u përgatita për
përrballim…
Synimi im:
Ecja drejt pranverës
së dëshiruar,
Për t’u ngrohur
me rreze të guximta të
diellit…
Mijëra milje deti i përshkova,
Duke drejtuar rrjedhën
e lumenjve
të ecin të pavarur në tokën
time të lashtë..
Ujita me ta tokën time
të ishte gjithmonë e gjelbër.
Ujit me gjithë
dashamirët banesat,
ku prehen të rënët,
Lapidaret e atyre,
që heroikisht ranë trimërisht
për çështjen e madhe,
për të qenë në sy të Kombit,
për t’u krenuar brezat…
Eca krenare
drejt Shkupit tim të lashtë,
Kryeqytetit të Iliridës,
pa m’u dridhur syri…
Drejt e në sy
më vështrojnë luftëtarët.
E ,ndjej sikur më thonë:
” Mos rri çlirimtare,
bëhu tingëllim i orës së parë
I dhimbjes së madhe,
I thirrjes së madhe.
Mos na fajëso për kohën,
e cila nuk punoi për ne!….”
Po ndodh çudia:
Mbi pëllëmbën time
po ulen Pëllumba Paqeje;
vinë,
ulen,
ikin
dhe fluturojnë…
në hapësirë
madhështore Paqeje.
19/ 12/ 2022
