KARAMELET
Një gjyshe të shkruaj për karamelet ?! Mos ndoshta është nga ato historitë që vidheshin karamelet nga të vegjëlit , kur nënat ua fshihnin për të gostitur miqtë kur vinin rastësisht për vizitë? Mos u çudisni se histori të tilla ka patur si në fëmijërinë tonë edhe të fëmijëve tanë.Kini durim lexojeni këtë kujtim nga vitet 1964 të shekullit të kaluar.
Ishte në përfundim viiti i parë i shkollës së mesme.Unë dhe shumë të tjerë ishim nxënës që ishim konviktorë.
Në shkollë shumë nga nxënësit, në të gjitha vitet u sëmurën.Pati të sëmurë edhe nga ne të vitit të parë.Sëmundja ishte ngjitëse dhe po përhapej me shpejtësi .Filluam të bëjmë analiza gati të gjithë nxënësit.Dola e prekur edhe unë e infektuar me dizanteri.
Na izoluan në kampin e pushimit “Ali Demi” buzë detit.
Ushqimi ishte po ai i konviktit, por nuk lejoheshim të dilnim në qytet dhe të na vinin për vizitë të jashtëm me përjashtim të personelit mjeksor që na trajtonin me terapinë e duhur mjekësore. Familjet nuk duhej të mirrnin vesh për gjendjen tonë, nuk na lejohej të dërgonim
letra. Mendja jonë nuk ishte e fokusuar tek sëmundja, edhe për shkak të moshës nuk e përjetonim këtë periudhë si të vështirë dhe të mërzitëshme.Kishim kohë të lirë për t’u shoqëruar më shumë me njëri-tjetrin, të lexonim më shumë.Librat, sidomos ato artistik nuk binin poshtë, kalonin nga njëra dorë tek tjetra.Ne vajzat bënim edhe punëdore.
Nuk mbaj mend me se na kuronin, por ithtësinë e tetraciklinës nuk nuk e harroj.
Na e ipnin në çdo 6 orë .I takonte ta pinim edhe në 12 të natës.Oh sa e hidhët .Nuk kishim as sheqer që të ëmbëlsonim gojën mbas tabletit kur e pinim.
Një të diel, për fatin tonë të mirë na erdhën për vizitë shoqet dhe shokët e klasës që ishin të painfektuar.Si duket e kishim kaluar fazën që mund t’i infektonim ata.Na u hapën sytë.
Vizitorët e shumëpritur na sollën libra shkollorë, artistkë e ndonjë ndrresë. Unë nuk mbaj mend ç’më kishin sjellë , por karamelet që më solli shoqja e bangës dhe e ngushta, nuk i harroj .Ishte fëmija më e madhe e një familjeje me shumë fëmijë dhe mirrte bursë nga shteti.Edhe Lëndina ishte me të ardhura të pakta, si edhe unë.
Oh, edhe sot e kësaj dite nuk e harroj dhe e falenderoj për kujdesin që tregoi për mua.
I mbaja ato karamele dhe i haja me tepër kursim mbasi pija tetraciklinën.
Ndihma dhe kujdesi për njeri-tjetrin nuk na mungonin.
Kjo ishte historia e karameleve që doha t’u tregoja që sot kushdo nga adoleshentët që mund ta lexojë do mendojë: “Të jetë e vërtetë?!”
“”””””””””””””””””””””””””””
BUZËQESHJA JOTE VOGËLUSH / E
Buzëqeshja jote ia shton shkëlqimin Diellit
Buzëqeshja jote ia shton bukurinë Hënës
Buzëqeshja jote i jep gjallërinë pranëverës
Buzëqeshja jote i shton bollëkun vjeshtës
Buzëqeshja jote shkrin acarin dimëror!
Ashu si me fllad freskon zhegun veror
Buzëqeshja jote na i qindrafishon
Fuqinë e krahëve, tejpamjen na qartëson
Buzëqeshja jote i jep kuptim gjithçkaje!
Magjishëm na shlodh, na fal qet’si parajse
Buzëqeshja jote na i fal ëmbëlsi jetës!
Buzëqeshja jote është Dielli i shpresës!
“””””””””””””””””””””””
EDHE UNË E MERITOJ JETËN
Na i kujton Fb
Jam i vogël dhe të flas mirë nuk di
Libri dhe lapsi, të huaj për mua, stoli.
Erdha në jetë nga një nënë, s’njoha baba
Fatkeqësia për të, por dhe mbi mua ra
I veshur keq dhe shpesh i pangrënë
N’ shi e n’ er’, ca qindarka në dorë vënë
Në ëndrrat e mia veç bukën shoh
Pse nuk dua të tjera?! Sepse nuk i njoh
Të paktën një strehë, jo n’ rrugën e madhe
Zili kam moshatarët plot gaz e hare
E di, s’ i ëndërroj. Por edhe këtë di
Si të gjithë Ju, erdha në jetë “njeri.”
Pse në kazanë të ha bashkë me qen ?!
Kur un’ si moshatarët në shkollë të jem.
Ju s’mund t’m’i njihni dhimbjet, jo.
Askush s’më buzëqesh, përkëdhelje jo e jo!
Ju që jetoni në shtëpi-mrekulli
Ju që gëzoni pushtet e pasuri
S’ jeni të zotë një grusht me fëmi
T’i ushqeni, t’i shkolloni, t’i bëni NJERI?!
Për fëmijtë e braktisur që fajtore është e gjithë shoqëria.
Nga Përmbledhja “LULE MBI THINJA”
“”””””””””””””””””””””””””
