“”””””””””””””””””””””””””””””””””
SHËNGJINIT TIM DHE BANORËVE
Nostalgji për atë kohë të largët, unë pengu i mërgimit,
Kur ndihesha i lumtur e kurrë su mërzita ,
Shërbeja si përgjegjës i plazhit, banesave ,
pasrtrimit,
Shëngjini im i shtrejtë ku linda dhe u rrita.
Kujtimet e mia rrahin gjithmonë po aty,
At’herë ishin rreth 500 familje, 2500 banorë,
Unë u largova në Korrik nëntëdhjetë e dy,
Të ndarëve nga jeta me respekt ju thur kurorë,
T’më besoni këtë që shpreh me siguri e them,
Të gjithë i kisha si pjestar familje e më kishin,
I njihja pa përjashtim burra gra, vajza e djem,
Dhe fëmijët e vegjël e dija se të kujt ishin.
I desha që të gjithë dhe mua më deshën,
Më mungon vendi im dhe banorët e at’hershëm,
Nga largësia zemra ime e ndien gjithë peshën,
Ah, ky mërgimi i gjatë qenka i tmerrshëm.
Mbi trembëdhjetë vite jetova me hallet e tyre,
Më kujtohen burra e gra dhe vendi ku punonin,
Mi hapen dyert e shtëpisë me qeshje fytyre,
Me dëshirë ju shërbeva, s’bëra çka meritonin.
Unë njoha shumë edhe nga e gjithë Shqipëria,
Se vinin për të kaluar pushimet në plazhë,
Me nderim për ta rëndin kujtimet e mia,
I kam në zemër e para syve si imazh.
Të gjithë që njoha i dua siç i kam dashtë,
Dhe ata më donin siç unë e meritoja,
Zemra ime i mban brenda dhe asnjërin jashtë,
Ah, të isha në mes tyre sa do ta dëshiroja.
Sa fisnikë më trokasin në kujtesë me sinjale,
Sa dashuri dhashë e mora veç shpirti im e din,
Një nderim të thellë për Ndermarrjen Komunale
Dhe për bashkpunëtorët e sektorit Shëngjin.
Por përsëri do të kthehem në folenë time ,
Unë e braktisa vendin tim e s’meritoj pekule,
Shëngjini dhe banorët janë pjesë e zemrës sime,
Ata që s’jetojnë do ti nderoj me buqeta me lule.
Shëngjini s’është më ai, nga banorët dyfishuar,
Nga bukuria, bërë perla e bregdetit Adriatik ,
E di që më fton e më presin duke m’përqafuar,
E do më thonë, Isuf rri këtu me ne e më mos ik.
Isuf Sokoli. Bolzano -Itali. Data 17 Korrik 2021.