ARRA E MADHE
Ishte dikur një pemë e lartë,
Hija e ftohtë në vapën zjarr,
Të çonte shpejt n’ëndrrën e artë,
Nën të madhen, të vjetrën arrë.
Mos flasim për frutin e saj,
Ku grindeshin si për një thesar,
(I ëmbël, e mbushur plot vaj),
Ketra e njerëz si në garë.
Një ditë mbeti veç një kujtim,
U thanë rrënjë, degë e fletë,
Dhe çdokush në pikëllim,
Me keqardhje me vete flet.
Por arrë e madhe s’qau aspak,
Iku ballëlartë, kur erdhi fundi,
Jetën e saj ajo zjarr e flakë,
Jetoi e dha aq sa mundi.
“Nën hijen time kam parë plot,
Njerëz që jetën e bënë gjumë,
Njerëz që lindën e erdhën kot,”
Thoshte arra kur ish në fund.
Kujtim Hajdari
