Eci dhe disa hapa si nëpër mjegull,
tek lisi shekullor u mbështet, u përpëlit,
për të fundit herë u nda me diellin,
dhe duke qarë si një fëmijë dha shpirt.

Lutjet e saj qiellin shpuan,
për atë që shkrepi atë belxhik,
për shoqet e saj pabesisht të vrara,
për ata njerëz pa fe dhe pa shpirt.

(Belxhik* – armë e markës Gjermane).
(Foto, Lisi i Seitit, Sogorë, Maleshovë).

Kastriot@Itali, /Janar /2020/.

Rit i vetmuar

Aty prusherojnë yjet e natës,
aty gatuhen dhe shpërndahen retë,
“Shën Ilia” i vetëm me kryq në dorë,
dëgjon lutjet që ndënë gurë kanë mbetë.

Gotën e argjendë në formë koni
me ujë lajthie e mbush aty pranë,
ulur në gjunjë i nis lutjet drejt qiellit,
bijtë e mi s’harrohet toka e të parëve tanë.

Kaq tha dhe në erresirë u largua,
një valangë tymi e ndiqte nga pas,
e bëri meshën krejt i vetmuar,
i veshur me rason e zezë vuri buzën në gas.

Ka kohë që s’bëhen pagëzime,
drutë e shkozes askush s’i ka prerë,
me lisat bëjnë gërshetë dhe kurora,
lurushku* mbi rrepe s’kthehet më në verë.