Në ëndërrim
Zhytur në lakuriqësinë e qiellit, udhëtoj bulevardeve yjore
Përshkoj rrugët e universit, mbi ëndrra të pa ëndërruara,
duke shkelur mbi thonj,
që mos prishet qetësia e rruzullit.
Qetësia me sy të qelqtë më vështron
Frymëmarrjen tret horizontit e ushton;
“Ska qetësi për shpirtin tënd, plot diell
sikundër nuk ka varrezë për zogjtë në qiell.”
Rrugëve me largësitë end dashuritë,
gjithmonë një valiçe ëndrrash më shoqëron.
I shkel pa mëshirë gjithë marrëzitë
me mirësinë, që në paqe udhëve frymon.
Udhëve mësova të flas gjuhët e botës,
të më kuptojnë ëngjëj, djaj e alienë.
Debatova me gjithë njerëzit e tokës,
që rrugët mure e kufij të mos kenë.
Fluturoj; ska mure e kufij udhëve të njerëzisë
Shkelmoj ajrit autostradat e padrejtësisë,
në udhët e shumta të dyshimit e mashtrimit
Vulos perëndive pergamenet e përjetësisë.
Që mos ngec ngujuar në grackën thepisur
Mbi katër stinët e shpirtit udhëtoj
honeve të kujtesës shkretëtirave gremisur
ëndrrat me copëza ajri rrugëve arnoj.
Kujtesën e kombeve end këmbëzbathur universit,
padashur të prish përkryerjen e saj…
Mbi shpresën sizifiane udhëtimeve
Të ardhmen e përralltë si poleni shpërndaj.
