Gjithnjë me derte, shqetësime.
“”””””””””””””””””””””””
Vjeshta
Me vjeshtën e parë u marrosa,
Çmendurit e dashurova.
Verbërisht, kudo e ndoqa.
E bukur sa më s’ka,
Pa frymë më la,
Rrëzëlluese si princeshë.
Madhështore, provokuese,
Gjithësisë i mori mendtë.
Zoti pjellorinë i dha.
Dhe mendjemadhësinë.
Fërgëllon natyra nga mrekullia.
Në pyll kuqëlon gjethja,
Me xhelozi drithërohet e verdha,
E shtrenjtë ësht’ për mua,
Nga magjia më mbahet fryma.
Por, s’lë kohë të ngopesh me magjinë,
Pranë psherëtiu u këput e përhimja.
Si papritmas vjen vjeshta e dytë
E ashtu ikën dhe, gjurmë s’lë…
Njëlloj si rinia.
Vjeshta dhe njeriu janë e njëjta gjë?!
Ndaj u grinda me vjeshtën e tretë.
U mërzita, sherr bëra.
S’i erdhi mirë.
U mbështoll me të përhimen pelerinë,
Gjatë natës derdhi shi me gjyma.
Dhe, kur çeli dita,
Dega e pjergullës trokiti te dritarja.
Diku në sfond u tret hija.
Ra e fundit fletë,
Mbi violinë.
Dhe telat oshtinë.
Me ngut hodhi borë.
Vjeshtën e tretë shava,
Dhe heshta.
U pendova.
Shpejt erdhi mbrëmja.
Mbi qilimin e bardhë,
Si kulaç ndriste hëna.
KRISTAQ TURTULLI