Ajo që është shkruar në ajrin e freskët të fushave e maleve tona, në qiell të hapur e në kafene e restorante luksoze, në rrugë makine e stenda veprimtarishë nga më të ndryshmet, do të mbetet arkivi i gjallë, i shkruar dhe i pashkruar i “Vatrës sonë”, krenari legjitime për dje, sot dhe nesër, kujtesë dhe mall dhe për brezat vatranë, që kurrë nuk do të reshtin së shkruari me shpirtin e tyre të bukur në analet e këtij bashkimi solid, me përmasa historike.

Ne jemi bërë aq të afërt me njëri-tjetrin, me hallet dhe gëzimet tona, me iluzionet dhe brengat, me vetmië, ankthin, mungesat, çiltërsinë e pafund me njëri-tjetrin sa mund të quhemi një familje e madhe.

Kjo familje nuk mund të jetojë e ndarë për një kohë të gjatë, por sa gjen rastin dhe mundësinë, vjen e bashkohet, vjen e gazmohet, vjen e shumohet, shumëfishohet, vjen e bëhet urë e madhe, ku kalojnë vlerat e qytetërimit shqiptar, një model për të gjithë botën demokratike e të civiluzuar, që tenton pa sukses të mbajë gjallë shpirtin e ngrohtë të traditës dhe të miqësisë.

GEZUAR E PER SHUM MOTE ….VATRA JONE.
ËNDRRA E LUMTURISË NUK VDES
Nuk e dëgjove zërin tim ,
Ndoshta ishte kohë me vetëtim,
Zhurma të krijoi mos degjim,
Zërin e një dashurie në fillim.
Ike kur unë po vija drejt teje,
E sinqert dhe shum e sigurt,
Erës i kërkova ta largoj atë dreq reje,
Por ajo më tha mos u ngut,
E dëgjove këshillën e erës,
Këtë radhë nuk të zhgënjeu,
Tek ti solli gjitha lulet e pranveres,
Aromën e tyre shpirti yt e ndjeu.
Ndodh një fjale ta dëgjosh dhe me vonesë,
Flasim për gjithcka për halle e derte,
Era bashkë gëzon atje jashtë,
Është bërë dhe ajo refren I kësaj kënge.
Ndodh një fjalë ta degjosh dhe me vonesë,
Një pikë loti mund ta shndrosh në vesë,
Mjafton mos të humbesh asnjë shpresë,
Dhe ëndrra e lumturisë nuk vdes..
k@dd