DIL SHPIRT, SE TË PLASI MALLI!
Syri kërkonte,
Zemra rënkonte,
Sa nuk plasi nga malli,
Malli edhe shkëmbin thërrmon.
Thonë se njeriu është më i fortë se guri,
E guri më i butë se shpirti i përmalluar,
Malli ka rrënjët në thellësi të tiktakut të shpirtit.
Aty i thuhet shpirt dil,
Por prapë rri i stërkequr, duke u zvarritur zvarrë,
Në lëngun e lotit të syrit,
Që çdo ditë rrjedh hajnisht.
E buzeqeshjet nuk mungojnë as atëherë,
Kur zemra është e copëtuar,
Shpirti digjet zjarr,
Për ata që ma dhuruan jetën, dashurinë,
E më mësuan si të përballoj furtunat.
Malli thërrmon gurin,
E shpirtin e njeriut e copëton grimca-grimca.
Ah, bre!
Shpirt, dil!
Mos vdis çdo ditë,
Se rënkimet janë të papërballueshme,
Jetën thajnë,
Si gjethet që than vjeshta në mal.
