PROFILI I SHQIPONJËS SË BELLEJES
Një vullkan shpërtheu e s’më la të qetë,
Nuk jam puthadore,
O të mjerë!
Jam shqiponjë Belleje e kreshtave të kreshnikëve,
S’më ndaloni turrin se jam llave vullkani,
As Ti, as Ai,
As heshtja juve.
Nuk ma ndalojnë turrin
As Ata që kritikën e kanë në majë të gjuhës,
As Ato që pëshpëritin si vejushkat rrëzë gardhit,
As pritat tuaja natën e ditën.
Unë jam zjarri që ju ndez,
E zjarrin e kam uratë që njerëzia ma dha,
Fletë-fletë në flatrat e mia.
Nga të bëmat tuaja të kahmotshme,
Shpirti juaj gërmadhë po digjet pa zë,
Bashkë me bimët që u rritën nën hijen tuaj.
Gurgullimat i filluat si meritat,
Duke ma prishur rimën e vargjeve të mia,
E zieni si vegshi i fasules në zjarr,
Netëve të dimrit dikur.
Ju nuk ndalon rrugëtimin e fjalëve të arta,
Si rreze dielli shkëlqejnë gjithësinë,
Si vello nusërie tutje horizonteve,
lindje e përendim.
Kumrie Avdyl Shala Peje.
“””””””””””””””””””””””””””””””
BISEDA JEME ME BABËN TEM
Se ç’më flutoroj mendja sonte në ni kohë tjetër,
Si po dhezja kaftorrin n’odën t’burrave me derë t’vjetër.
M’u kujtuan fjalët e plakut:
– Çika jeme, ma dhez kaftorrin se po vinë do ethe,
Po shkoj n’lâmë, jo gjatë nuk po rri,
Kur t’vi brena, ni kafe bashkë du me pi!
Oda e burrave ishte te dera e oborrit,
Ballkonin e kish kah sokaku,
Tim i zi shkonte nga oxhaku.
Kah vinte plaku n’odë kollitej te dera,
Me plot krahin dru t’thata,
Largonte dimnin, ish vetë pranvera.
Drutë e coptume i shkarkonte me kujdes,
Mos me bâ bërllog, shtronte mâ parë ni thes.
Kafen kur po e pinte, ni gacë ma kërkonte,
Duhanin ia dhezja, tek nisi t’m’k’shillonte:
– Dy fjalë i kam me ty, oj bi,
– Hajlikoft, o bablok, ça e mirë na ka kânë?
A na ka ra ndoni punë e rândë?
– Asgjâ, oj bi! Disa k’shilla për ty i kam:
Kurrë t’drejtës s’Zotit mos ju tut!
Kurrë mos rrej!
Kurrë mos pshtjello!
Kurrë mos tradhto!
Mos e prej n’besë mikun!
Gjothmonë maje n’nishan anmikun!
Ni premtim plakut di qi ia dhashë at’herë,
Pa fjalë t’mdha, pa bujë e pa poterë:
– Pa izen tâne nuk kam me dalë as te dera,
Ta jap besën e madhe, t’rândë sa ashtë nera.
– Ty, o bablok, n’luftë me ty shpirtin ta dhashë,
As n’mal, as n’fushë, as n’arë vetëm nuk t’lashë.
– Heu, e di, oj bi, po deshta m’u siguru,
A je hala ashtu si t’kam m’su,
E t’i përsërita mos m’i harru.
Kaftorri bubullonte nga flaka, me dru t’thata lisi,
Darka po afrohej, ni bisedë tjetër me plakun nisi:
– Sofra ta shtrova, babë, me t’gjitha t’mirat e Zotit,
Jam si nuse shpie, gatuj si gjyshja motit.
– Heu, t’pastë baba, bi, jo nuse po sa shtatë mâshkuj t’kam ty,
Për besë, me ni ushtri t’madhe vetëm me ty n’luftë kisha me hy.
Po tash janë t’korrat, bija jeme, Arën e Gatë kem me qiru,
Toka lyp punë t’madhe, djemtë n’gurbet na kanë shku.
– Kem me punu me kysmet, krah t’fortë m’ke,
Me ty des edhe për punë toke, ashtu si me le.
