Hoxha i Drishtit e Prifti i Mazrekut!
Asgjà në jetën tëme nuk më ka pelqyer ma shumë se harmonia e sinqeriteti, shoqnia e mirë e pa komplekse, distancimi nga ekstremiteti i çdardo lloji kjoftë. Fatmirësisht, kam punue mesues per shtatë vjet në Drishtë, perkatesisht 2007-20014. Asnjë fjalë, shprehje e zgjanueme apo rrefim pasionant nuk mund ta përmbush respektin e mirenjohjen, që ushqen shpirti im për atë komunitet! Mësova shumë gjana pozitive e ‘përmbajtja’ e shpirtit tim fitoj një përmasë të re, patjetër pozitive! Në POSTRIBËN ‘ NDERI I KOMBIT’ ndihem pjesë e së mirës e lumturisë, por edhe pjesë e çdo dhimbjeje dhe fatkeqësie. M’u kujtua sot një ‘ rrefim tavoline’ , një episod, për të cilin u bànà mbushamendës ta postoj: Hoxha i Drishtit dhe Prifti i Mazrekut kishin vuajtur, bashkarisht, për shumë vitë burg në qelitë e errëta te kohes së diktaturës. Miqesia midis tyne ishte farkëtuar, ,pavdeksisht, deri në embrionin e shpirtit. Pas viteve 90′ dolën nga burgu, por nuk i ndaheshin asnjë hap njani-tjetrit. Kur Hoxha i Drishtit mbante ritet në Xhamì, Prifti i Mazrekut qendronte prapa perdes, disi i mshehur, ndersa kur Prifti i Mazrekut mbante ritet në Kishë, Hoxha i Drishtit rrinte i mshehur pas perdes. E ndodhi, që një ditë, kur Prifti i Mazrekut po mbante Meshën e Shenjtë, nuk u ndie mirë, bile u lëkund para Altarit, zani iu shterr, sytë iu errësuen, shtati i humbi ekiilibrin….e ndërkohë, besimtarët, që ishin në Kishë, u trishtuan, u mpinë, filluan të luteshin për Priftin e tyne…etj, etj. Ndërkaq, nga prapa perdes u shfaq Hoxha, i cili ndihmoj Priftin të largohej, masanej u kthye në vendin e Tij (Priftit). Para besimtarëve të Krishtënë tha:” Mos u mërzitni! Unë e Prifti juej kan bà shekuj bashkë! Ato fjalë e rite të tij jau bàj unë…!” Vazhdoj meshën, aty ku e kishte lànë Prifti dhe e çoi deri në fund! Dikun nga fundi i meshës, Prifti ishte çue në kambë e u afrue pran Hoxhës. Më një zà àmbëltor përsëriste fjalët e Meshës së shenjtë që thoshte Hoxha! Faltorja e Shenjtë u mbush me shndritje Perendie! Dhe shekujt do ta përcjellin nder brezat e ardhshëm shprehjen: Hoxha i Drishtit e Prifti i Mazrekut!’.
Ndersa mue m’u kujtue një shprehje e Hygoit:” Një burg njeriu àshtë i privuar të bàhet ‘Mbret’ por jo të bahet NJERI!’
