DY ZEMRA T’Ë THYER.
**********************
Ditët kalonin distanca gjithmon e largët.
Koha asnjëherë në zemrat tona zbëri paqe
Dhe shpresat her pas here sikur kuronte plagët.
Dhe sh’pirtit kjo vetmia mbuluar nën harqe
Gjithsesi me zemër t’ë thyer vazhdonim.
Por çdo copës e zëmrës rihte nën ritmin e saj,
Plagët rihapeshin m’es dhimbjeve përjetonim!
T’ë dy qëndronim s’i t’ë dashuruar të zën në faj!
Mjaft lodhur i lam atje në bodrumet e erëta.
Dhe derën ua mbyllëm askush më si shikonte. Në duar shtërngonin copa vuajtjesh të mprehta
Dhe përgjegjësin e’tyre askush s’e pranonte!
Mundoheshim dhe shtrydheshim gabimeve.
E.pamundur t’ë zbuten lëndimet , kërkuar ,
Dhe shpresat ishin ,pika më e çuditshme .!
Se dashuria në m’es nesh, diku i’sh, haruar,
Me zemër t’ë thyer ne ecnim përpara .
Secili në rugët e veta për t’ë gjetur vetveten,
Duke shffletuar vitet mjekonin plagët e mara,
Por shënjat e tyre t’ë pashërushme, MBETEN.
Luiza Kiriai 06.07.2020. Athina.
