Çdo herë ti jetë më merr me vehte
Çdo herë ti jetë më merr me vehte,
Në çdo shtegtim që ti bënë,
Gjithmonë mëndjen ma tretë aq ëmbël,
Nëpër misteret e magjit e tua të padukshme.
Ah moj jetë;- jetë e lodhshme por edhe e bukur,
Më shëndrro në një gjerdanë përreth qafës tënde,
Më shtrëngo në gjirinë tënd si një lule të çmuar,
Se mjaftë u delendisa,por kur vetes lodhjen s’ja pranova.
E di mirë që rruga jote jetë ka shumë hendeqe,
Më tlrhiq përdore të luten,e mos më braktisë,
Të jamë bërë unazë e gishtit e nuk do të hiqem lehtë,
Prandaj më shtërngo fortë në kraharorin tënd .!
Në çdo stuhi e rebesh me ty bashkë do luftojë jetë,
Me ty do jem në çdo lodhje apo mundim të pakalushëm,
Të lutem jetë mi shëro dhimbjet me dashuri,
E lotët e shpirtit mi ndalo ,mos të rrjedhin pa ndalimin.
Ah moj jetë sa do doja të isha një puhisë ere pranvere,
Të kaloja fusha e male,kodra e dete të pafund,
Të takoja qiellin e mbushur me yjet e panumërta ,
E të pushoja mbi çdo lule ,të qetësoja shpirtin me aromën e tyre!
“”””””””””””””””””””
Seq u nis viti i vjetër
Seq u nis viti i vjetër,
Si një kalorës i delendisur,
Ditë e natë ecën pandalë,
Oh…Me at hap të ngadalësuar .
Rrugën e qiellit lothshëm përshkon..!
I dehur e shpirtë këputur rrugëtonë,
Në rrezedrite trup ngrirë,
Po i thotë vitit 2021 lamtumirë.
Vitit të ri vëndin po i lëshonë,
E arthsh i lumtur e uronë,
T’ligat i marsha unë me vete,
E ti ardh vetëm me buzqeshje.
Unë po largohem plotë me plagë,
Porsi unë asnjë vit më mos arthtë,
Lotët rrugën ma vështërsojnë,
Është ngrirë akull e mesi po shkojë.
