Në të pyetëshin ndonjëherë për mua dallëndyshe
Në të pyetëshin ndonjëherë dallëndyshe,
Ato rrugë ,livadhe e pemë të lulëzuara,
Se ku jam, e përse me ty nuk kam ardhur…?!
Thuaju pash njat Zot,se haruar nuk i kam !
Asnjëherë nuk i harrojë,thuju e dashura dallëndyshe ,
Ato vënde të bukura i kam thellë në zemër e në shpirtë,
Aty ku u rita e hodha shtat porsi zanë e malit,
Nën melodinë e ëmbël e t’pa pushueshme të lumenjëve.
Nuk kam harruar u thuaj kullave të lashta qëndrestare,
Edhe fshatit tim të bukur rrëzë asaj kodrine të gjelbëruar,
S’kam harruar kur ata rrugë kadhëdërmi të pambaruara,
Porsi gjarpër që gjarpëronin nëpër livadhet e gjelbëruara.
Në të pyeteshin udhëtarët dallëndyshe shtegtare,
A mos vallë me ty erdhi edhe bij e jona,
Oh, ti u thuaj se ajo shtegëtoj,mori trupin pa zemër me vete,
Duke shpresuar se një ditë përsëri pranë jush do të kthehet ..!
Në të pyetëshin urat, lisat ,gurët,dielli e hëna bashkë me qiellin e kaltër,
Në të pyetshin nëna,babai,motra e vëllezërit për mua,
Thuaju se do të kthehem një ditë pranë e djegur dhe e përvëluar,
Në përqafimin e përmadhshëm të mbështes zemrën e copëtuar!