Përsëri vjeshtë
Orë e vonë përsëri, pasmesnatë,
Natë vjeshte e qetë pa turbullira,
Hëna po vozit pas rreve duke u fshehur,
Sot po rrugëton pa shoqërinë e yjeve.
Diku po bie shi e shkreptim vetmia,
Diku Hëna rret e bardha i përshkon në qetësi
Diku po ngrijnë akull e bënë të ftohtë ,
Diku nënat e helmuara presin një letër apo një lajmë.
Përsëri rrugët e shkreta edhe sonte pa kalimtarë,
Ashtu si ëndrrat e mia të ndarra përgjysmë,
Përsëri sonte heshtja na ka pushtuar gjithandej,
Unë rrii nën dritën e Hënës me mëndje e zemër larg tretur.
Përsëri pa fjalë e plotë lotë e dhimbje kjo natë,
Ndërsa Hënëza më vështron si pafajësi,
Oh, magji e sajë e urtë seç më ledhaton pa më lënduar,
Ah;- moj Hënëz, sa do të doja unë të jem si ti ..!
“””””””””””””””””””””””””””””
Urime ditlindjen Baba i dashur
Mirëmëngjesi miq e shokë,
Dashamirës e farë e fis,
Mirëmëngjesi trojet e mia,
Larg prap më gjen kjo ditë vjeshte.
Bënë ftohtë e diell s’ka,
Frynë erë e bie shi pa pushim,
Por s’mundem dotl të rri e qetë,
Me pikat e shiut po ti nis urimet.
Urime ditlindjen j shtrenjti baba,
Edhe shumë vite të tjera gëzofsh,
Shëndet e lumturi paqi gjithmonë,
Nga mërgimi bija me nipat e mbesën të uronë.
Përsëri larg fizikisht ndodhemj baba,
Por me zemër e shpirtë pranë teje jemi,
Të paqim sa malet heroi ynë,
Çdo mund tëndinë na e bëni hallall.
Sot një dulli ngriheni edhe për ne,
I dashur dhe i shtrenji Baba,
Në të është i mbëshjellur edhe urimi ynë,
Gëzuar dilindjen krenaria jonë,Baba hero..!
“”””””””””””””””””””””””””””””””””””
Ishe,je dhe do mbetesh e jona nënë
Sa herë me mëndje e zemër të përmallur,
Jam kthyer muzgjeve e agimeve andej nga erdha,
Por ky fat i zi si s’mu hoq kurrë qafe,
Trupinë zvarë po ma tërheq pa mëshirë.
Ndërsa sytë e përlotër kërkojnë në largësi,
Ty të dashurën dhe të shtrenjtën toka mëm ,
Oh, zemra prej teje s’ka të ndarë as edhe një sekondë,
Shpirti të kërkonë papushim netëve të errëta pa Hënë.
Nuk e di ç’është ky fat i trishtë gjithë ndarje e dhimbje,
A thua o Zot ti na dënove , se përbuzëm vatan,
Apo haruam gjakun ,e shitëm nënë e babë,
E ma keq se s’njohim më, motrën e as vëllan..!
Ai më i dhimbëshmi është amaneti i të parëve,
Që e shkelëm e nuk e quam deri në fund,
Loti i nënës që rrjedh si krua e toka se mbanë dot,
Apo votra e shtëpisë që mbeti pa djal e vajzë.
O Zot;- përse ndarje e pikëllime e lot,
Kur ti e din mirë se ku shpirti gjen qetësi,
Ndriqoje rrugën e bekuar zogjëve shtegtarë,
Që në prehërin e nënës loke ti shërojë plagët.
Oh ky tren i pambarim,në rrugë të pakthyeshme ma treti,
Ku për ne nuk ka sa ditë e as natë me gëzim,
Ah e shtrenjna nënë,ne s’jemi kurrë të ndarë,
Ne jemi bijtë tuaj e ti je e jona nanë.!
