- Dhurata e nënës!
Ma dhurove rrezen e diellit edhe kur ishte e fshehur pas reve
Edhe në netët e mia më të errëta më dhurove yje e hënë
Më mësove si ta dua jetën në të gjitha sekondat e saj pa mistere
Kuptova që nuk ka paqe e qetësi si në prehrin tënd të ngrohtë, nënë!
Më mësove si ta dua çdo filiz që lind e petale që shpërthen
Të dua gjethen e zverdhur, degët dhe kërcunjtë e thatë
Më edukove të vlerësoj një pikë ujë në gotë dhe shiun kur bien
Të di rëndësinë e një kokrrize kripë apo një pike mjaltë.
“””””””””””””””
Lumturia e Erdetës (Era)
Para teje jetova lumturinë e të qarës së parë të jetës
Me fjalët e tua të para doja të hidhesha deri në qiell
Ti më ngjite në fjalën “nënë” si zogu të bisku i degës
Ti më bëre që të shikoja e të lumturohesha me një tjetër diell
Tek ti kam parë dhimbjen që edhe gurin e shkërmoq
Ku një dashuri sprovohet në sfidën më të madhe
Para teje jam dhe sot një nxënëse që vetëm dëgjon
Urimet për ty I bëj çdo ditë si xixat e fishekzjarreve
Para forcës tënde marr një forcë tjetër si të isha një gjigande
Të eci me hapat që zgjojnë barin e livadheve
Në hapat e tu rindizen flakët e shumë zjarreve
Në atë det zemre unë mbjell sërish të gjithë manushaqet
Tani para teje jam si një bedenë kështjelle
Jo si kala Vajkali, kala Kruje a kala Rozafe
Me ty në krah gjithë bota më behet si lule e çerdhe
Me ëndrrat e tua ngrej natë e ditë kala me vargje
Para teje bota më zbukurohet si dy gërsheta
Më vjen në gjunjë mali si një qengj i butë
Ooo, Ti je lumturia ime më e madhe, Erdeta
Ti je lulja më e bukur që më vjen në buzë
