Ikja ime largohet prej arratisë tënde,
ku mungesa lëngon brenda zbrazëtisë së qenies.
Magjia zhduket pas mjegullës pandemike,
ku vetmia e plotë zhytet në shterpësinë e kohës,
ku mbetet peng e kujtimeve të pajetuara,
kthyer në hije të huaja territ të pakalueshëm,
ku sytë më kot kërkojnë mallin e humbur
e brenga rend fjalëve të pathëna mureve të ëndrrës,
ku hijet ndjekin njëra-tjetrën heshtur.