Relativiteti i boshit…
Përkohshmëria e rastësisë,
kjo ironi therëse
që vret ëndrrat,lulet,dëshirat,
shuan zjarrin në deje,
zgjat netët pa gjumë,
zvarrit ditët me zinxhirë robërie.
Lotët e dhimbjes zhuritin zemrën,
në skenën e jetës së përkohshme
ku ulur rri trishtimi
e dëshmitar është dielli
që vdes ngadalë,
yjet që shuhen me radhë,
njerëzit që shkojnë pa kuptuar
një nga një,nënplanetit të errët,
atje ku humbasin fjalët,pëshpërimat hipokrite
e ku nuk përfillet”mbinjeriu”
po fillon harresa graduale
e një urë e madhe ndan dy botët
e arsyes së kalbur e ndjenjës së shterur,
dritëmekur,
ku honin e asgjësë e mbulon errësira…
