Marsela Koçi

Nje nate e erret sot ku mesova te mendoje serish lirine

Jo se me ate ndihesha e burgosur por s eshte ai vete qe ma ndrydh gjithesine

Jane zhurma, njerez, fjale, peshperima qe jetojne perreth nesh dhe flasin nxitimthi ne veshin tim

Disa arrij ti deshifroje

te tjerat mbeten keshtu, pezull per ti kodifikuar ne agim

Ne mengjeset pa gjume prej muajsh, apo vitesh tashme se di, nuk mbaj mend

Vetem ne PASQYRE kur shoh veten, kujtohem se po Ndryshoj ne fytyre ne shikim

se kam me ate drité qe me shoqeronte ne cdo mengjes perpara se te dilja, atehere, kur shume e doja veten,

kur ndihesha e njome akoma, e brishte e embel njekohesisht.

Se di se çpo ndodh, ndoshta vitet qe me shpejtesi kalojne

Aroma e zymte e ketij qyteti kaq te shpejte, kaq zhurmues e te cakerdisur qe te c’orienton

S po arrij t’ja kap dot ritmin as me Henen qe ne erresire, kaq e qete me pershendet

as me diellin qe rralle here duket sikur arrin te qeshe.

Se di si ta Marr kete qytet qe njerezit sikur don me njeri tjetrin te mos I afroje.

Harroj qe kam te beje me persona qe kesaj klime i jane adoptuar dhe nganjehere, shume shpesh pyes veten c’ka po ndodh.

Eshte vetem ndjesia, mundohem veten te genjej por Ajo, Pasqyra, bindshem para meje qendron, palevizshme ne kembe,

duke me treguar te zhveshur, te heshtur ne Skene!

17-10-2020, Londer