Me vargun brilant te poetes:Raimonda MOISIU

Shpërthimi im-poezi nga-Raimonda MOISIU.

Imazhi mund të përmbajë: Raimonda Moisiu

Qënia ime, jo më

– në varkën e vetmisë.

Ankthi im në sytë e jetës –

i shtangur dhe i mashtruar nga

vështrimi dhe ngushëllimi i verbër i

frikës poshtë këmbëve të mija.

-.-

Atje,- ftohtësirë…frikë…frikë shumë.

I ndjej si vijnë

lulet e përgjumura të venitjes së dëshirave.

Qënia ime kërkon një strehë, ku

me gishtërinjtë e butë, të

zgjojë dremitjen e mbretërisë; atje

ku nuk ka diell e hënë por vetëm lumturi.

-.-

Qënia ime kërkon t’u japë frymë,

aromës së luleve të casteve të dashurisë,

pasi të gjejë rrugen e kopështit të tyre.

Shpërthimi im dëshiron të vallëzojë, në

blerimin e pyllit,në valët e detit,

të flasë me guackat,të flasë me tokën,

të përkulë kërcellin e qiparisit,

pas frymëmarrjes së tufës të dafinave.

-.-

Qënja ime dëshiron të mëkatojë,

nën dritën e hënës. Të

mëkatojë duke bërë dashuri me

lakuriqësinë e dlirësisë, mbuluar me

vellon e shiut të lotëve.

Raimonda MOISIU

“”””””””””””””””””””

Më fal të paktën një vështrim…-

Sikur të mundje,të më thoje,

Edhe njëherë si atëher’,

‘Sesa e bukur ti më je…”

Por, ah,nuk mund…Të mbahet goja,

Dhe fajin vetem ti e ke…..

,-,

Më fal të paktën një vështrim,

Më shih në sy e fol me sy…

Mos jem e vetme në guxim,

Po të guxojmë që të dy…

,-,

Nuk paske faj? …Po kush e ka?

Që po më cmend, po më lajthit?

Vetë pritja ime, ja,u tha

Me sot e nesër, prit e prit…

,-,

Po unë e di, kur bie e fle,

Nuk je i vetëm kurrsesi.

Aty, pranë teje sec më ke,

Sic je prane meje edhe ti…..

Raimonda MOISIU

“”””””””””””””””””””””

Mësuam si të dashurohemi…..

-.-

Me qarjen e parë ,

erdhi shpirti i madh i nisjes ,dhe

rashë në grackën e padijes.

Në dritaren e jetës u shfaq

miqësia jonë gazmore,

e ndritshme ,

mes erës dhe reve ,

mes meje e zogut,

mes zërave feminore,

që, kërkonin qumësht ,

nga gjiri i nënës,apo

që bëlbëzonin fjalën :

Ujë!

,-,

Eh, kjo mosha e fëmijërisë!

Filluam të shqiptonim,

Nënë,Baba!

Bëlbëzuam gërmat e alfabetit,

A,B,C….. !

Pastaj…pastaaaaajjjjjj,

e pamë veten të rendnim,

për të luajtur kukafshehti…

Kur erdhi ajo….ajo….,

mosha e adoleshencës,

tok me të përdore, nisëm

të vraponim, duke ndjerë

aromën e mimozave;

preknim shpërthimin e

lulekumbullave të bardha,

si fustane nusërie.

-,,

Mimozat e shkreta…tani rrinin të fshehura!

Prisnin në heshtje ëndërrat,

të binin nga delikatesa,

e dëshirave dhe feminitetit.

Lëkundjet e degëve të manjolës,

me flladin e tyre,

na krihnin flokët.

,-,

Në hapësirat e ndjenjave ,

në tik-takun e rrahjeve të zemrës,

nga gufimi i gjoksit të zbuluar,

të zbuluar, pafundësisht të zbuluar,

në heshtjen e fjalëve të dashurisë,

shtrirë mbi qilim manushaqe, në

kopshtin poshtë dritares, nisëm të

pëshpërisnim fjalët e

shpresës,

nën tinguj serenatash….

,-,

Me lëngun e ëmbël të puthjeve ,

zbuluam

se;

dicka mund të bënim,

dicka të vecantë, që

i magjeps të gjithë, që

e kishin bërë të gjithë,

dhe

që ishte krejt e ndryshme nga

të gjithë,

sic janë fytyrat e njerëzve .

,-,

Zbuluam se si,

mund të bëhesh princ,

apo princeshë, duke patur

në vënd të pallatit të artë,

një livadh dhe

në vënd të qilimave të Persisë

një shtroje me lulevjollca.

,-,

Mësuam se ne

mund të

dashuronim,

dhe

të dashurohemi

marrëzisht….

Raimonda Moisiu

Florida USA