Të hupt fara more i zi
Ty virus që preke botën
Mos të mbetë asnjë thërmi
Me viktima e mbushe tokën.
More shumë jetra njeriu
E s’u ngope as ti, si shkau
Kush të pruni e të kurdisi
Qudi, Zoti ende s’e vrau.
Po këtu në këtë Kosovë
Nuk e pate rrugën hapur
Kur të mbyllën çdo hapësirë
Gjete vegën për t’u kapur.
Gjete gjuhën e përbashkët
Me marveshje u bane mik
Si tradhtarët në kohë lufte
Kthehu këtu! – të thanë mos ik!
Ata që helmë dhënë ven buke.
Ti u more vesh me ta
E u ktheve me shpejtësi
Por këtu s’të prishin punë
Kur po merr edhe të rijë.
“””””””””””””””””””
NËNË HIJEN E JETËS!
Nënë hijen e jetës dhe asaj molle të vjetër
në mendime tretur dhe shumë i trishtuar,
qëndronte i strukur gjysmë i mbështetur
dhe numëronte ditët që i kishin mbetur.
Pranë trungut të madh por të vjetruar,
me zanat ndërtuar, vërehej një kasollë
Tani edhe ajo, është duke u rrënuar,
si ai trung i tharë, që ka veq dy- tre mollë.
Ai trung i tharë, në fillim të asaj rruge,
e cila të shpie drejt e në qytet,
plaku i heshtu shihte me sytë e përlotur
dhe priste çdo ditë, ata që e lan vet.
Një orë e gjysmë për Bajram të Madh,
gumëzhoi nga zëra plot, kasollja e vjetër.
-” Ndoshta do vijnë prap, t’ua dëgjoj zërin”
nëse jam gjallë për Bajramin tjetër.
Fliste me zë të vogël që mezi i dilte nga goja,
për jetën dhe ditët që i kishin ikur.
Bisedonte, me qiellin, tokën, edhe mollën!
Ee, çtë bënte tjetër, ky plak i braktisur?!
“””””””””””””””””
ku
Nëse rruga që u nise
të çon në çorrsokak,
pa u menduar mirë
mos e fillo prap!
Mos e lejo veten
që të prijshë i pari
përgjegjësi të madhe
ka edhe flamurtatri
Mos u bë kokëfortë
dhe të shitësh mend,
nēse nuk të shkon
liroje atē vend!
Mos thuaj jam i vetmi
sepse ka të tjerë,
se me teket tua
po e mbyll çdo derë!
