Shijen e ndjen!
Si nuk u kujtove poet!?
Shijen ta hedhësh në letër të bardhë,
Ajo vërtetë herë herë, e hidhur është.
Por e ka emrin shije dhe përse nganjëherë e rallë,
Ti përditë e ndjenë shijen e gjithçkaje,
Por harove, në mendje ta shkruash,
Në gojë përditë e ke, mes vaktesh,
Kur u thumbove shijen e fjalës, e shtërgove me duar
E ndjen shijen e keqe dhe prapë e gëlltitë,
Si një çorbë e lënë e thartuar, ti pjatën lëpin,
Sikur të ishte gjella më e mirë në botë,
Kur mes miqsh shijove fjalën, ti qeshe me lotë,
Embëlsirën sheh me ëndje, sytë të shkëlqejnë,
Pretë lugën ta fusësh, e shijon e s’gopesh,
Shija e ëmbël mbaron, ti se çfarë hëngre e haronë,
Gëlltite, kur boshë brenda teje ishe, për shije nuk fole,
Shija e një kungulli , në mendje të mbeti,
E dua the, të gjithë qeshën me ty!
Unë shijova gjellët e lëna të tavernave,
Asnjëherë, nuk u ankova, veç durova,
Shije kish kafeja e mëngjesit, me shokë kur ti u ule,
Fjala rëmbim mes miqsh mori, ti shijen harove,
Me inatë e more filxhanin e thithe me vrullë,
Shijen e ngjyrën nga tërbimi atje, tutje e hodhe,
Eh poet! Ti për shijen kur nuk fole!
Në fletën e bardhë, fjalë të ëmbla e të hidhura mbolle,
Me ngjyrat ,vesën,natën, yjet hënën e djellin, në fletë i rrotullove,,
Me gjithçka ti u more, shijen në letër ti kur nuk e hodhe.
Moza Reçi Shehi
Datë, 17/07/2020
Puthja më e ëmbël.
Malli më ka marë për një puthje të nënës,
S’mund të krahasohet me asgjë në këtë botë,
Do ti merrja dritën djellit dhe hënës,
Detin do ta kisha përshkuar me notë,
Do të ecja zbathur nëpër shkretëtirë,
Ujë nëpër pellgje do të kisha pirë,
Në dysh shpirtin do ta kisha ndarë,
Puthjen e nënës s’do ta lija pa e marrë,
Në xhugël e vetmuar do të isha futur,
Në çdo gëmushë do të isha srtukur,
Gjithë bota e egër para të më kishë dalë,
Puthjen e nënës s’do lija pa e marrë,
Sikur të më çonin me varje në litarë,
Puthjen e nënës, do të kisha dëshirën e parë,
Përse të gjithë njerëzit kur halli i ka zënë!?
Përherë kan psherëtirë: “Uf, uf, moj nënë”!
Djegur prej mallit saj, jam e përvëluar,
Gjumi me lotë në faqe, më paska kapluar,
Ja putha në gjumë, sy edhe duar,
Por malli për të, prapë nuk më është shuar,
Puthjen e saj edhe Zoti e bekoj,
Kush qe ai fëmijë, që puthjen e saj s’shijoj,
Si mundet ta shuaj mallin e zemrës?
Shejtërim dhe bekim, është puthja e nënës,
Moza Reçi Shehi
Datë, 30/06/2020
