“”””””””””””””””””””
Dialogoj me vargun
O vargu im…!
Sido që të kam shkruar, të shkurtër a të gjatë,
Netëve të errëta, me ty kam ndënjur zgjuar,
Yjet si kambare vështronin me shkëlqim nga lart,
Hëna na mbështillte me vellon e përpurt, e përmalluar.
Pa kuptuar vjen muza dhe troket si zanë në derë,
Trondit zemrën, e sjell trishtimin harbuar,
Nxjerr gjumin, ëndërrojmë sonambul nëpër natë,
Sa e madhe është dëshira, dashuria për të shkruar!
Ç’ndjesi është, të gërshetosh dhe ta ngjyrosësh vargun?
Në një fletë të bardhë derdhur është, ëmbël fjalëzuar,
Zëmra ndjen gjakun që rrjedh dhe vlon brënda aortës,
Pasthirmat me një ‘ah’ shoqërojnë ankthet, me brengat e jetës.
Pse dikush tallet, kur e din që vargu është zëri i shpirtit?
Pse zemra lëndohet, pa të keq si plasaritje shkëmbi?
Pse zëri brënda tij e ul tempin, venitet lëndimesh?
Kur dikush hedh dyshime, akoma vargu pa u rritur?
Ah, sikur ta dini, si buron vargu nga thellësia e shpirtit!
Si të zgjon nga gjumi dhe rrjedh si ujëvarë krojesh,
Si të pushton trupin, hyn si magji ushqen thellë shpirin,
Është i shenjtë vargu, largoni ju lutem hijet e dyshimit!
Kur troket në xhama muza tek dritarja e djersitur,
Hëna, yjet, djelli, janë dëshmitar, bashkë zogj e cicërima,
Në portat e shpirtit ajo hyn brënda, fare pa trokitur,
Mirëse vjen, “bukë e kripë”! I thonë zemrat me bujarinë e yjeve.
Poeti penën e ngjyen tek loti i vesës së agimeve të arta,
Tek ylberet merr ngjyrat në mëngjeset plot zjarr,
Zogjve u merr zërin, ëmbëlsinë, mjaltos djepin e vargut,
Lulëzat e fjalës i vadit me ujin, nga rrjedha Kristal.
Nezi Plaku Velaj