Ndihma nuk është mëkat.
Një vajzë e vogël po qante buzëlumit. Afër saj kaluan dy murgjë dhe njëri e pyeti përse qante. Vajza i tha: M’atanë lumit kam nënën në shtëpi vetëm, duke vdekur por, nuk e kaloj dot lumin.
Murgu u ul në gjunjë dhe i tha: “Hyp në qafën time” dhe e kaloi në anën tjetër të lumit.
Pas disa ditësh murgu tjetër i tha: ” Vëlla, ne e kemi të ndaluar nga Zoti kontaktin fizik më femrat. Si guxove të hypje një femër në qafë? Ky është mëkat”.
Ai u përgjigj: Të ndihmosh një femi, për të shkuar pranë nënës së vet të semurë, nuk është mëkat. Të flesh kaq dit dhe net, me një femër në kokë si ti, ky është mëkat.
Bufi dhe moilingona.
Na ishte një milingonë me emrin Tomas. Tomas ishte shumë punëtor. Çdo mëngjes, para se të lindte dielli, ngrihej dhe e fillonte punën. Ishte shumë i kujdesshëm dhe, gjithmonë kishte humor të mirë.
Një ditë, bufi Paul, i shkoi afër. Ai e shikoi Tomasin punëtor dhe, vendosi: Kështu nuk bëhet më-dikush duhet t’a kontrollojë.
Kjo gjë e shemtuar, një ditë, mund të bëhet, mbreti i pyllit.
Paul krijoi një ndermarrje–„AmeiseProGruppe“ dhe, e emroi veten drejtor. Tomas vazhdonte punën si zakonisht dhe, ndermarrja lulëzonte.
Paul vendosi që, dikush, t’a kontrollonte punën e Tomasit. Si kontrollor zgjodhi bubuzhelin e bajgave, Stefan.
Tomas vazhdonte punën por, mëngjeseve, i duhej të raportonte tek Stefani: Sa gjethe kishte transportuar dje, sa bërthama kishte mbledhur dhe, kështu me rradhë.
Tomas u mbingarkua shumë me informacionet që duhej t’i jepte Stefanit dhe, po humbiste kohë.
Paul vendosi që të punësonte një llogaritare dhe zgjodhën marimangën, Sonja. Ajo i mblidhte të gjitha informacionet mbi transportin e mallrave, në lloje dhe sasi nga Tomas dhe, i shkruante në formularë të gjatë.
Dhe Tomas? Ishte i vetmi që punonte në ndermarrje. Punonte, punonte, punonte.
Drejtori Paul kënaqej me informacionte por, donte diçka edhe më shumë-tabela, prognoza, diagram.
Për këtë ai punësoi furrtaren Silvia.
Silvia, kur e pa zyrën bosh, protestoi: Pa teknikë, assnjë hap. Ajo u pajis me një laptop dhe, mjete të tjera.
Tomas po dyshonte tek bashkëpunëtorët e vet. Filloi të punonte më pak dhe, të informonte më shumë, nga sa bënte. I ra edhe humori komplet.
Drejtori e kuptio se, diku, kishte ngecur puna. Ai krijoi një sektor-„Zyra për energji dhe motivacion për punën“.
Si shef vuri karkalecin Otto të cilit, i‘a mobiloi menjiherë zyrën me të gjitha të nevojshmet më moderne.
Otto mori në punë sorrën Grixha si asistente e cila, mbante dokumente për buxhetin bënte plane dhe mbikqyrte vazhdimisht Tomas.
Tomas nuk këndonte më, nuk qeshte. I kishte ardhur në majë të hundës me informacionet që duhej të jepte për punën e tij, me kompiutrin, me Paul, Otton, Stefanin, Sonjën, Grixhën. Puna nuk e zbaviste më.
Kur ra prodhimi dhe, të gjithë po rrezikoheshin nga uria, Paul, mendoi për një ekspert, për të analizuar gjendjen.
„Duhet një ekspert i paanshëm dhe, me shumë përvojë, nga një kontinent tjetër“, mendoi ai dhe solli drerin amerikan me emrin Bill.
Bill i vëzhgoi tre muaj të gjithë personazhet e ndermarrjes dhe, në fund e dhe vendimin e vet: Ndermarrja e juaj, ka shumë personel, është mbytur në burokraci.
Paul, duke i besuar Bill, filloi menjiherë shkurtimet. I pari që duhej të ikte, ishte Tomas. Tomas, hamendësisht, nuk ishte më i motivuar për punë, as i dashur me të tjerët, përçante unitetin e ndermarrjes dhe, ishte rebel.
Morali: Ata që punojnë me të vërtetë, të aftët dhe profesionistët, jo gjithmonë vlerësohen. Por, pa ata, bufi, bubuzheli, karkaleci e të tjerë, nuk shkojnë gjatë. I ligu e fik vetë oxhakun e vet.
Përktheu nga gjermanisht-
Ndoshta shihemi përseri.
Me rastin e 60 vjetorit tim, vesha një fustan të kuq, me shpresë se do të marr një kompliment. Por, jo.
Në vend të kësaj, fjalët e burrit tim, më bënë të qaja.
Atë ditë, u përgatita si një vajzë gjimnaziste për mbrëmjen e maturës.
Një muaj më parë, bleva një fustan të kuq, shumë elegant, me pala të vogla. Fustani ishte pak mbi gju. Nuk binte shumë në sy por, i bukur. Pas shumë vitesh, ishte hera e parë që po vishja diçka, me ngjyrë të ndezur. Doja të ndihesha e gjallë. Si një grua-jo si gjyshe apo, shtëpiake.
Angazhova një stiliste, i bëra flokët, hodha parfumin tim të preferuar të cilin, ai m’a kishte dhuruar para shumë kohësh.
E stolisa dhe shtrova tavolinën. Një vazo e madhe me trandafila të kuq ishte në mes të tavolinës. Nipat loznin dhe qeshnin të gëzuar. Në dhomë dëgjohej muzikë e lehtë xhaz.
Ai u fut në shtëpi, hoqi këpucët, më hodhi një shikim të ftohtë dhe më tha: “Çfarë është ky teatër që ke përgatitur kështu? Ti nuk je në skenë. Këto gjëra nuk i shkojnë aspak moshës tënde.”
Ngriva në këmbë, në mes të dhomës, me një buzëqeshje të hidhur.
“Mendova se unë dukem e bukur”, i thash me zë shumë të ultë.
Ai rrudhi shpatullat, kaloi afër meje. Asnjë puthje. Asnjë përqafim, gjithçka e akullt.
U mbylla në banjë dhe fillova të qaja me dënesë. Makiazhi i qerpikëve dhe syve rrodhi poshtë në fytyrë.
60 vjeçe dhe, gjithçka që unë prisja, ishte vetëm një fjalë dashurie, jo dhuratë. Vetëm një shikim i cili thotë: “Ti je dashuria e jetës time!”
Por, sytë e tij ishin aq indiferentë, sikur unë të isha një copë mobilje e shtëpisë.
Ne kemi 40 vjet që jemi martuar. Kemi lindur dhe rritur fëmijë, kemi paguar burxhet, kemi përballuar sëmundje. Për gjithçka që ne kemi bërë dhe arritur, kam qënë prezent, aktive. Gjithçka bashkë.
Fjalët e tij të ftohta, për të ngushëlluar veten, i mendoja si burim stresi tek ai. Shpresoja se ai, dikur do të ndryshojë.
Por, vitet kalonin dhe…unë, gjithnjë e më shumë, po bëhesha e padukshme.
Shkova në dhomën e gjumit, e hoqa fustanin e kuq, vesha pantallonat xhins dhe një pulovër.
Para të ftuarve, nipave dhe mbesave, u hoqa sikur nuk kishte ndodhur asgjë. E kryem zakonin.
Kur u larguan të ftuarët, pastrova tavolinën. Ai ishte shtrir në divan dhe, shikonte futboll.
“Ti akoma nuk m’a ke uruar datëlindjen”, i pëshpërita.
“Sapo ta bleva një tharse flokësh. Çfarë do tjetër nga unë?” u përgjigj ai, akull i ftohtë.
“Ndoshta ka edhe diçka tjetër që, kushton shumë më pak por, ka vlerë shumë më të madhe”, i thash unë dhe, u largova.
Të nesërmen kishte ikur shpejt. Mbi tavolinën e kuzhinës gjeta një copë letër: “Jam tek mamaja. Kthehem më vonë.”
E vesha përseri fustanin e kuq. U shikova në pasqyrë. Dhe aty ishte ajo-unë. E gjallë. E bukur. Akoma aty.
Bëra një kafe të mirë, mora laptopin dhe, fillova të kërkoja vendpushime në Itali.
Pse jo? Unë nuk jam plakë. Jam e lirë.
Meritoj shumë më tepër se, një tharse flokësh dhe, heshtjen.
Boll është boll. Ndoshta shihemi përseri.
Përktheu nga gjermansiht-Lekë Imeraj
Ndoshta shihemi përseri.
Me rastin e 60 vjetorit tim, vesha një fustan të kuq, me shpresë se do të marr një kompliment. Por, jo.
Në vend të kësaj, fjalët e burrit tim, më bënë të qaja.
Atë ditë, u përgatita si një vajzë gjimnaziste për mbrëmjen e maturës.
Një muaj më parë, bleva një fustan të kuq, shumë elegant, me pala të vogla. Fustani ishte pak mbi gju. Nuk binte shumë në sy por, i bukur. Pas shumë vitesh, ishte hera e parë që po vishja diçka, me ngjyrë të ndezur. Doja të ndihesha e gjallë. Si një grua-jo si gjyshe apo, shtëpiake.
Angazhova një stiliste, i bëra flokët, hodha parfumin tim të preferuar të cilin, ai m’a kishte dhuruar para shumë kohësh.
E stolisa dhe shtrova tavolinën. Një vazo e madhe me trandafila të kuq ishte në mes të tavolinës. Nipat loznin dhe qeshnin të gëzuar. Në dhomë dëgjohej muzikë e lehtë xhaz.
Ai u fut në shtëpi, hoqi këpucët, më hodhi një shikim të ftohtë dhe më tha: “Çfarë është ky teatër që ke përgatitur kështu? Ti nuk je në skenë. Këto gjëra nuk i shkojnë aspak moshës tënde.”
Ngriva në këmbë, në mes të dhomës, me një buzëqeshje të hidhur.
“Mendova se unë dukem e bukur”, i thash me zë shumë të ultë.
Ai rrudhi shpatullat, kaloi afër meje. Asnjë puthje. Asnjë përqafim, gjithçka e akullt.
U mbylla në banjë dhe fillova të qaja me dënesë. Makiazhi i qerpikëve dhe syve rrodhi poshtë në fytyrë.
60 vjeçe dhe, gjithçka që unë prisja, ishte vetëm një fjalë dashurie, jo dhuratë. Vetëm një shikim i cili thotë: “Ti je dashuria e jetës time!”
Por, sytë e tij ishin aq indiferentë, sikur unë të isha një copë mobilje e shtëpisë.
Ne kemi 40 vjet që jemi martuar. Kemi lindur dhe rritur fëmijë, kemi paguar burxhet, kemi përballuar sëmundje. Për gjithçka që ne kemi bërë dhe arritur, kam qënë prezent, aktive. Gjithçka bashkë.
Fjalët e tij të ftohta, për të ngushëlluar veten, i mendoja si burim stresi tek ai. Shpresoja se ai, dikur do të ndryshojë.
Por, vitet kalonin dhe…unë, gjithnjë e më shumë, po bëhesha e padukshme.
Shkova në dhomën e gjumit, e hoqa fustanin e kuq, vesha pantallonat xhins dhe një pulovër.
Para të ftuarve, nipave dhe mbesave, u hoqa sikur nuk kishte ndodhur asgjë. E kryem zakonin.
Kur u larguan të ftuarët, pastrova tavolinën. Ai ishte shtrir në divan dhe, shikonte futboll.
“Ti akoma nuk m’a ke uruar datëlindjen”, i pëshpërita.
“Sapo ta bleva një tharse flokësh. Çfarë do tjetër nga unë?” u përgjigj ai, akull i ftohtë.
“Ndoshta ka edhe diçka tjetër që, kushton shumë më pak por, ka vlerë shumë më të madhe”, i thash unë dhe, u largova.
Të nesërmen kishte ikur shpejt. Mbi tavolinën e kuzhinës gjeta një copë letër: “Jam tek mamaja. Kthehem më vonë.”
E vesha përseri fustanin e kuq. U shikova në pasqyrë. Dhe aty ishte ajo-unë. E gjallë. E bukur. Akoma aty.
Bëra një kafe të mirë, mora laptopin dhe, fillova të kërkoja vendpushime në Itali.
Pse jo? Unë nuk jam plakë. Jam e lirë.
Meritoj shumë më tepër se, një tharse flokësh dhe, heshtjen.
Boll është boll. Ndoshta shihemi përseri.
Përktheu nga gjermansiht-Lekë Imeraj
