LIBRI.
*****
Dikur vendosnim gjethe në fleta të librit,
Çdo njëra prej tyre kish gjuhën në heshtje,
Si të ishim Arkimend që Levën lëviznim,
Me citate pa fund fluturonim mes reve,
Në fletët e librit që flasin për dhimbje e lot,
Gjunjëzohesh i mundur nga fjalët magjike,
Trupi që dridhej si gjethja e vjeshtës e thotë,
Sa herë erdha në vëndin e fateve tragjike.
Kur libri flet për djepin e fëmijëve të luftës,
Për kulla të djegura hirnosur nga bomba,
amanet e pathënë të vëllait, a të motrës,
Duke e lexuar, jetoj si kufomë copa, copa.
Zilet e shkronjave si tela kitareje në simfoni,
Turbin hidrocentrali që prodhojnë dritë,
Frymojnë përkëdhelje ku të godet flladi,
Dirigjent i pagabuar i orkestrës për dashuritë.
Tek sytë e menduar, të zjarrmuar të poetit,
Që llogoren nuk e lë asnjëherë në qetësi,
Rreze dritësore si pëllumb poste hedhin ,
Në muzgjet e nesërme, ne, të mos verbohemi.,
Toka
******
Ecin dykëmbësha katër këmbësha, shumë këmbësha,
Në frymën e mbretërisë të saj, të esencës tokë,
Pemët gjigante rrënjëzgjatur, bimët dhe frutat,
Mbi tokë fluturojnë, insekte, pëllumba e zogj.
Bashkëpunimi qiell, diell,në krejt atmosferën,
Ajëri i domosdoshëm në kontakt krijojnë shi,
Prrenjtë zbresin lumenjëve, gjallëri për jetën,
I zbrazen tokës me vrull kur ka etje të pi.
E ajo lojë me prekje zgjat rrënjët poshtë tokës,
Për njerëzimin, tokë, qiell, bëhen tërkuzë lidhëse,
Si qëndestar besëdhënës i thurr pëlhurën kohës.
E stinët hapin portat e çdo gjë është në lëvizje.
Po jeta ime ka një shteg e kërkon të ecim bashkë,
Si të palodhurit, gjeni, të ndriturës jetë, vdekje,
Mbi këtë tokë që frymojmë të mbetet fjala mjaltë.
Në trungje pemësh të ngdhenden emrat amanete.
ZOT I MADHËRUAR.
Të shoh në kënd muri si mik i sofrës,
I ngrohtë si zjarri, më i urtë se urtësia,
Peshë rënduar supit mëkatet e botës,
Me sytë e zemrës Ti, të sheh njerëzia.
Je kudo e ngado, ku ka jetë gjëj e gjallë,
Në ç’do prag shtëpie, dritë feksur në oda,
Shpërthim i pranverës në fushë e mal,
Dielli dhe hëna ku Ti hedh rrezet e plota.
Veç të dëgjosh si tringëllin kjo zemra ime,
Ngrohtësia jote që shkrin acarin e jetës,
Për dritën tënde, jo, jo, s’duam trillime,
Jeton në gjoks me shtizën e shpresës.
Tek largoj grimca’vogla pluhuri,me dorë,
I pagojë, i brishtë, i pafajshëm e i duruar,
Përkëdhel kornizën me të florinjtën kurorë,
E ndjej frymën tënde, O ZOT I MADHËRUAR.
TREGIM
VITET E PARA TË EMIGRIMIT
Para shumë vitesh, kur të gjithë e dimë si erdhëm në mërgim dhe në ç’vështirësi kaluam për mbijetesë. Unë pata fatin të vija në Athinë. Me gjithë vështirësitë, që kishin emigrantët, unë isha me fat, se e dija gjuhën greke. Mirëpo, kjo më ndihmoi nga njëra anë për komunikim, nga ana tjetër më futi në kllapa të gënjeja me racizmin që u përballëm. Me kalimin e kohës gënjeshtra kishte pasojat e veta, frika ishte e para, fshehur nuk bisedoje me njeri mos spiunonin.Gjithsesi nuk doja të ndalesha aty për këtë shkrim.
Një herë u gjenda në spital, ishte motra sëmurë dhe do të bëhej operacion. Ne pristim jashtë sallës së operacionit, i cili vonoi shumë dhe ashtu si ndodh shpesh në këto raste ankthi shtohet nga minuti në minutë.
U çova dhe fillova të ecë në korridor si ai që nuk është as në tokë, as në qiell. Shikimi i pa përqëndruar, një çast hedh sytë në një nga dhomat e të sëmurëve dhe shoh një zotëri, që ishte i vetëm në dhomë, qëndronte në brinjë të krevatit dhe ma bën me dorë t’i afrohem. Unë të them të drejtën nuk i dhashë shumë rëndësi atij, u largova se kisha ankthin, kur do dilte motra nga salla. Kur vajta para portës të sallës, mbesa ime që i vrojtonte të gjitha lëvizjet e mia më thotë:
– Teze mos ik tek ajo dhoma e atij zotërisë se është një i sëmurë që po filloi të flasë nuk pushon.
Ua i thashë.- po ai ma bëri me dorë të veja afër.
Me gjithë mërzitjen që kishte mbesa për mamanë e saj qeshi pak.
Mua sikur më futi mizën ajo dhe e pësova si fëmijët e vegjël, kur i thua mos, atëherë i shtohet kureshtja.
Pasi bëra një xhiro prapë në korridor, porta e atij të sëmurit ishte mbyllur. Por unë doja ta shikoja dhe t’i thoja çfarë donte që më ftoi pak më parë dhe në mendje kisha që nëse do të ishte ashtu siç më tha mbesa, do të rrija pak dhe do të shkëputesha.
Me një rast të shtyja dhe kohën, se më hante për brenda ankthi.
Hapa portën e dhomës së tij pa trokitur, menjëherë u pendova për veprimin.
Ai vuri buzën në gaz dhe më përshëndeti i pari. Kalimera,- tha! I them dhe unë kalimera dhe ju afrova. Pasi e pyeta për gjendjen shëndetësore dhe arsyeja pse ishte aty, në përgjigjen e tij dukej se ishte njeri me shumë kulturë dhe i dijes.
Filloi nga pyetjet.
E para ishte se e solli biseda në shteg, që kush ishte zoti?
Mua më zuri ngusht se s’kisha ide unë dhe ai nuk më kuptoi që unë isha e huaj nga gjuha që e dija, a ndoshta nuk i interesonte, por me sa kisha dëgjuar në fshat dhe mos të kuptohej që unë nuk isha e krishtere, ju përgjigja prerë, Krishti i thashë ma rreg gabimin atje.
Më tha, o Hristos!
Pytja e dytë ishte në se e kisha parë zotin unë.
Qesha dhe ja ktheva përgjigjen me shaka. Në ëndrra, i thashë. Qeshi dhe ai, por vazhdoi. Më tha, sipas teje zoti është njeri. O ç’më gjeti, thashë! Si t’i përgjigjem!? Vendosa të hesht për pak. Direkt më shkoi në mëndje, nuk do ta lë të më bëj pyetje Ai. T’i bëj, unë të mësoj nga ai. Fillova ta pyes me të njëjtat pyetje, që më bëri ai pak më parë, por hera-herës dilja te porta të shikoja mos dilte nga operacioni motra.
Ai e kuptoi shqetësimin tim. Vazhdoi të më shpjegojë, por ma sillte shumë vërdallë bisedën, që mua të më bindte për idenë e tij.
Me gjithë sorollatjet e fjalës i thashë: Preje shpejt dhe nxirr kokën e muhabetit.
– Po tha. Po a kuptove deri këtu?
Kuptova i thashë kot se shqetësimi dhe padituria ime nuk më jepnin mundësinë që t’i thithja menjëherë gjithë ato që tha ai për zotin. Gjithsesi unë çelësat e muhabetit i nënvizoja në mendje.
Filloi prapë nga pyetjet dhe ti mos fol, tha, se do ta shpjegojë unë. Zotin tha.
Të gjithë e duan e dinë, por nuk e shohin. Është ajri, në se shkëputet çdo gjë vdes. Kur njeriu e ndot atë infekton veten e tij në rradhë të parë dhe bëhet shkaktar të paguajnë dhe të pafajshmit.
Mua kjo bisedë më shtoi kureshtjen t’i bëja shumë pyetje këtij njeriu, që ishte shumë i zgjuar, me idetë e tij që nuk ia luante topi. Çdo pyetje që unë i drejtova, e kishte përgjigjen. Ndoshta e kishte të lehtë ai me mua që bisedonte, se nuk dija shumë dhe njëkohësisht ruhesha mos lija përshtypje se nuk isha vorioipirote.
Gjithsesi mua më ka mbetur në mëndje ai njeri, ndonëse kanë kaluar 25 vjet ende më del para, edhe tani në këtë kohë që virusi ka ndotur ajërin dhe njerëzit vdesin si “pulat”
Sofia Gjinika@
14 -4-2020.
KAFE E DAL NGA HUNDËT. (16)2
***************************
Nuk di ç’të bëj, vërtetë nuk e di,
Të të mbyll portën prehje s’ kam,
Se dhe kafen kur pimë ne të dy,
Se si arrin, ma bënë kokën kazan.
Unë të njoh dhëmbë e dhëmballë,
Mburresh dhe fjalët i hedh gazep
Ke harruar krejt nga kemi ardhë,
Se të ranë sot pesë lek në xhep.
Më bën çudi kur rrin e më thua,
Se me lek dhe dashuria blehet,
Tensioni mbi njëzet më çohet mua,
Zot them, dhe pa raki njeriu dehet.
Më vjen keq se dëgjojnë fëmijët,
Ç’fajë kanë ata, besojnë vërtetë,
Shikojnë dritë mes shkretëtirës,
Mendojnë se perëndim s’do ket.
Në çast, vendos të ndrroj bisedën,
E nis nga një skaf që shoh në det,
Se si e sorrollat e mà kthen levën.
E kthen në vapor mbushur me lekë.
Krenaria jote dhe dallgët kërcënon,
I thua se mundem t’i të të bëjë prit,
Por nuk di, që dallga qiellin trazon,
Dhe ti të thahet pështyma në grykë.
Je betonuar, në tru, s’di si të sillem,
I pamposhtur të duket vetja se je,
Sëmurë ti, por unë vlerës i bindem
Nga hundët më doli dhe ajo kafe.
