AGIM DESKU
MOS E LUAJ MBRETËRESHËN
Nëse nuk e di lojën e djallit
Mos luaj me mbretëreshë
Se e merr shah mat
S’ë duhet ferrit sërish për ta kërkue
Edhe pse është larg Itaka
I di si janë lujtë tragjeditë shekspiriane
Për të ma marr Trojën nga shpirti
E vërbuan Homerin në lojën e shahut
Edhe sa kohë përfundon loja e djallit
Vallë mos e kanë prangos mbretëreshën e tokës
Pse kaq lojna t’dreqit luhen mbi fatin tonë
Gjuha ime dhe e engjëjve ngjajnë me perënditë
S’kanë vdekur zotnat sot
Për t’u sharë luftëtarët e lirisë
Që kanë sjell ura bashkimi
Për të ecur të lirë
Udhës se Kombit
Nuk luhet shah me dreqin
kur nuk e di lojën e tij
Nuk ecët duke shkelur
mbi gjakun e bijëve të mi
Veç nëse do të jesh mallkim i lirisë
Kjo tokë çdo ditë çel trëndafila
pranë varreve të luftëtarëve
Dhe roje i bëhemi në stuhi e acar
Për veprat e tyre të shkruara me ar
Sot jetojmë edhe për nesër
Me aromën ma të bukur
të trëndafilave të lirisë
Natë e ditë janë nëpër beteja
Bijtë e mi ma të mirë të Shqipnisë.
K O S O V Ë
E di Kosovë
Në mua je e hidhëruar
Pse s’kam fuqi
Edhe ëndërr
Më të ba Shqipni
Nëse do ishte gjallë
Ali Podrimja
Kishte thënë të njëjtën fjalë
Sërish Kosovë
Je gjaku im që nuk falët
Unë s’di çfarë të them si ti poet
Më mirë të kisha lindur
në një kohë tjetër
Ndoshta plagët e shpirtit
Nuk më kishin rënduar
Kaq shumë si sot
Edhe sytë e atdheut
Nuk do të ishin vërbuar
E di Kosovë
Në mua je e hidhëruar
Pse s’kam fuqi
Edhe ëndërr
Më të ba Shqipni
Më kupto atdhe
Sa herë në mendje
më je
Ka kohë kur harruam
Lashtësinë
Edhe ëndrrën për lirinë
E harruam edhe Fishtën
Bashkë me Shqipninë
Sot
disa më kërkojnë
të iku
Pa lamtumirën tënde
Atdhe
Të gjitha rrugët
Më janë udhëkryqe
Të perandorëve
Se nuk i shihni
Pasi keni sy
Të demonëve
Kosovë
Ke ecur ferrit
Të pesë shekujve
Dhe asnjëherë nuk ke rënë
Për vdekje
Edhe sot
Si çdo mot
Njeri-tjetrit
I dalim zot.
E GËRDITSHME
E gërditshme
Kjo kohë bërrylash
Krenarisë
Ia shkërdhyen burrëninë
Çfarë ka mbetë
mes nesh
Veç hijenave të natës
Që na e vjedhin lirinë
M’u thye pritja e Doruntinës
Pse u vonova për ta çel
Kutinë e Pandorës
Sa kam pas mallë
T’ia vëj nënës në fytyrë
Flamurin e krejt Shqipnisë
Nënën ma vranë
në Masakren e Raçakut
Vetë Wilima Woker
më ngushëlloj
Sot a u harrua vdekja e njëmijë nënave
Në çka po ngjajmë
o ju të dashurit e mi
Nëse nuk ngjajmë ma
në njerëz
Unë i njoh shekujt e mi
Kur s’lanë gur as dru
Pa i ba grimca atomësh
Sot nuk e njoh fytyrën time
As kohën e paftyrësisë
që po më mbytë çdo ditë nga pak
Ju nuk i shihni hijenat
Rreth meje sillën si lule
Dimrash të thyer.
LOJA E VDEKJES
Dëshmitar i lojës së vdekjes
Isha edhe unë koha e Apokalipsit
Kur më zunë udhëkryqeve të rrugës
Via Egnatia
Më duhej të bëhesha palaço
Ose bashkëudhëtar me vdekjen
Për t’i kapërcye kufijtë e ndarjes
S’kisha zot që më njihte
fytyrën time prej dielli
Fatin tim nuk e nënshkruja vetë
As jeta më s’më besonte
Sërish m’i rikthyem ëndrrat
që kurrë s’bëheshin të vërtetat
të shejta
Nga fundi i ferrit të Dantes
Ç’më zgjuan për t’u bërë simfoni
e gjallë e Betovenit
Ah në ç’mendje më rrininë ëndrrat
e shekujve të pa besë
Derisa mbytej Serembe
Dashnia e hyjnive bëhej valë deti
Evropa bënte sehirë si më pahirë
Vargu i dashnive serëmbiane
Ekspozohej muzeve të Venedikut.
SI S’NA LESHON TOKA
Nëse sërish bëhemi udhëkryq
djajësh
Brezat që vijnë pas nesh
s’kanë për të na falur kurrë
Pse betejat po i humbim
para se t’i fitojmë
Dhe fjalën si po e ndajmë
ashtu si tokën e shkretë
Dikur
Në një mijë këngë
heronjësh
ishim vetë atdheu
Çfarë u bë me ty liri
kur s’mund të ju takoj
As në Shqipninë e Fishtës
Si të jetohet sot
Kur tokën ma bëtë lamë thishë
A s’menduat që dragojt ikin
Sërish në legjenda
A kanë lenë dikush fytyrë
Pa mëkate
Që unë të jetoj i lirë
në atdheun e luftëtarëve
të lirisē
Si mund t’ju besoj acarve
Që s’ngrijnë
As gjethit të këputur
Që më fal dashninë
Tërë jetën e ujita lirinë
Edhe kur kisha etje
Edhe atëherë
Kur s’ka mbetë gjë
për urine.
NËSE IKËN LARG
Nëse ikën sot Erna falja fuqinë fluturave
Një vend ta gjejnë për më pushue
Në Kopshtin e Edenit duhet më u ndalë
Dhembjet e ikjes me mue më i barazue
T’i di plagët e betejave për lirinë
Janë mbushur lumenjt e pikëllimit
Ka kohë që janë thye shkallët e durimit
Më s’ka vend as në detin e dëshprimit
Nëse ikën nesër diellit kam më i thënë një fjalë
Plagët e luftës sonë nuk janë sot, as nuk janë përrallë
Ka pesë shekuj që ferri na i ka mbulue
As liria me vite zemrat s’mundet më na i bashkue.
ISHULLI I PA VARKËN E NOAS
Ç’ma sërvuan gënjeshtren
për t’vërtetë
Mbi fjalën që i kam besue
më shumë në jetë
Në ishullin pa asnjë të vërtetë
Më duhet të jetoja pa apo me dëshirë
Të banorëve që më rrethojnë
Ditët fillojnë me nëtët
për t’u zgjuar i barabartē
Me yjet e mëngjesit të ishullit
Rikthimin për t’u shndërru
Në varkë të Noas
E kam të vështirë ta gjej
pa sytë e diellit
Ende lundrojnë piratët
Ah ata vrasës të dashurive
titanikiane
Të pa fat janë edhe sytë e botës
Pse i kanë vërbue gënjeshtrat e dashurive
Tinëzisht bëhen heronj të hiqit
Mjeranë dyftyrësh
kur botën e përqafojnë
Të bëjnē palaço rrugësh
Nëse kthen në ishullin e përkëdhelur
Duhesh shndërruar në gotë lutjesh
Më e la fytyrën tënde prej mëkatari
Tani është larg porta e daljes
Me pranga ferri jetohet në ishull
Varka e Noas ka ikur
për t’ rikthyer simfonitë titanikiane
A ju kanë mbetur dikujt veshë
Për t’i dëgjuar dhembjet e detit
Për dashuritë e vrara
askush s’çanë kokën
Jetojmë çdo çdo çast të jetës
me zemër të humbur
Vdekjet numërohen çdo ditë
Jetojmë sikur të ishim banorë të Titanikut
MALLKIM I ËNDËRRAVE
Në thëllësitë e detit
mos hyni
pa fuqinë e Prometheut
Se aty do takoni
dhembjet titanikiane
Nëse vdekjet e Bajlozëve
Ju duhen
Liria ju pret në det
E keni më të shtrejtë se jetën
Shekujt na mallkuan
Pse jetuam në ëndrra
Sot asgjë nga ëndrrat
s’mund t’i kthej në jetë
As të bukurën
që u bëra arti i saj
Veç Shqipninë e Fishtës
S’dua askush të ma merr
Merrni çdo gjë
që mund të merrni
Edhe jetën po deshet
Të gjitha
më shumë se dhembje
I kam në Lahutën e Fishtës
Aty jam me Ajkunën
Që ju jep gji haronjve të mi
Dhe ruan Rozafatin
Nga shëmbja e Bajlozëve të zi
Aty jam edhe unë Agimi
me mbretëreshën Teutë
Çdo ditë në luftë
Si më parandalue C 19
Në distancë jam me miqt e mi
Me më të mirët e kolektivit
Të shkollës ,,Xhemajl Kada
Me Sylën,Bajramin,Avdullahun,
Sutën,Luljetën,Nesin,Arianën,
Fitoren, Kifen,Lirien,Florien,
Gjylferien,Valin,Vikin,Feriden,e ….
ME QIELLIN DUA TË FLAS
Kot të flas njerëzisht
me njeriun e sotëm
As edhe pas pesë shekujve
të ferrit
Bota më parë pranoj
përmbysjen e Titanikut
Se sa t’ia thej fuqinë
e mendjes së tij
As me zotnat e njeriut
nuk gjeta gjuhë të flas
Mbeta t’i numëroj plagët
që m’i sjelli jeta
Ose ta vras gjumin
e ariut polar
Me frymën që i është zënë
vendit tim
nuk u pajtova
Ndoshta më kuptoni
për të keq
Kushtrimin
që e hedha sot
Bota e mendon
se veç ajo
duhet të jetoj e lirë
Mos u merrni ma
me lirinë time
Unë s’kam liri
pa popullin tim të shejtë
Fal gjuhës së tij
e mora emrin Agim
U bëra dhembje
e betejave të tij për liri
Dhe jetojmë së bashku
duke e ndarë të bardhën
nga e zeza
Edhe sa kryqëzime i kemi
për t’i tejkaluar
Në cilën betejë
do të kryqëzohet ashti im
Më duhet ecur
grimcave të atomit
Bota nuk u skuqë
kur ka ba paqë
në Shen Stefan
Më thuani si ta mbajë
një skuqje të tillë
Atëherë zoti im
do të më bën mëkatar atdheut
E dini tani
pse ju kam drejtue qiellit
Aty është Olimpi
i Lahutës se Fishtës
Pse Shqipnia duhet të jetë
e bashkuar
Për të jetuar e lire
Ose s’ka për të jetuar
e vetme kurrë ma
E VËRTETA
Më plagët e së vërtetës
jetova një mijë vjet
Ndersa populli im
jetoj dy mijë vjet e më shumë
Kryq e tërthor
i ramë botës se hiqit
Në asnjë vend nuk takova
fjalë si timën
Edhe nëse mbi stuhitë e ozonit
do e kërkoja
Sa keq për njeriun sot
që mendon se është i gjallë
Më parë vdes
Se sa ta thot të vërtetën
E mbanë si gjarpëri nën gurë
Sepse ende nuk e di
Se është burrë
Të vërtetën e kërkova
gjithandej
edhe kah sˊka njeri
Në Baba Tomor
dhe në Vargjet e Lira
Diku më thonë rri
Besa edhe në Lahutën e Malcisë
Tek Homeri i poezisë
Aty ku si relikt
mˊi ruajnë plagët
e Shqipnisë
Diellit dua t’i besoj
Fal besës që mbanë
Nëse ti e bukura e detit
Dritës së diellit
Më mirë së askush tjetër
Buzëqeshja jote i ngjanë
Z GJ I M I
Si nuk u bana bjeshkë e Vrrinit
Mos më fjetë kurrë në shi as n’borë
Ndoshta kisha me qenë njëherë burrë
Sikur gjyshërit e mi mendje hollë
Në çdo kohë është kohë e zgjimit
Sot ose kurrë
Nëse edhe unë jam burrë
A s’na mjaftuan pesë shekuj gjumë
Dhe pse i harruam njëqind të ferrit
Që ç’na hedhën pranë syve në lumë
Ç’na tretën diku në Azi
Ca u bëmë botë pa kufi
Me ç’mall e lot i themi të dua atdheut
Sikur të mos ishim fare nipa të Skënderbeut
Të tjerët sikur na të kishin një Nënë Terezë
Edhe në fund të detit dritë kishin ndezë
E s’kishin lenë kufi pa thye
O kishin mbetur pa gjuhë perëndije
Dhe populli im a ka drejtë të jetoj i lirë
Jo i lidhur në këmbë e duar me zingjirë
Mos ma hedhni ma në sy Kongresin e Berlinit
As “paqën”e Shën Stefanit
Janë këto dy “Kuvende” famë këqija
Ku në tokën e shqipeve i bekuan të jetojnë
Stërnipat e Car Dushanit
Dhe dikush më thot se flas kot
Oo edhe jam rebeluar nga gjumi i dimrit
Por e vërteta dhemb dhe duhrt shëmb Murin E Berlinit
I D I O T I
Pesë shekuj e kërkoj fajësinë
apo pafajësinë e fjalës
Dhe vargun që na bashkon
për jetë të jetëve
Se nuk mbetëm
as sa Kopshti i Edenit
Dhe s’ju kemi lenë vend
për t’u rikthyer sërish Promethetë
S’ka të bëj me Idiotin e Pushkinit
Kemi edhe na idiotët tonë
Një ndër më të rriturit jam unē
Pse e rujta fjalën e dhënë
faqeve të historisë
Deri sa ajo iku
dhe u ba det bajlozësh
Pesë shekuj e kam mbrojtë diellin
Kurrë nuk u mora me veten time
Kisha mendue
se s’do i humbim Promethetë
Pranova të vetëvritem
se sa detit t’ia lejoja Bajlozët
Së bashku me brezat
u lindem betejave
Emrin e shqipeve e krijuem
mbi fjalën e dhënë
Pse e mbytëm tradhtinë
ndoshta u bëmë fajtor
Edhe diellit ia morëm gjumin
pa e lenë në harresë
të e ngrohtësisë së trëndafilave
Fal kohës se Gjergjit
e mbijetuam jetën
Së bashku me muzeumet evropiane
Aty ku i njihet lindja popullit tim
para edhe vetë Krishtìt
Nuk është toka as deti fajtor
Pse e falin secili që bëhet perandor
Ndoshta më fajtori jam unë
Kur që pesë shekuj po kërkoj vargun
që i duhet Shqipërisë sime
E si ta gjëj këtë fjalë
Kur sapo lindin heronjtē
vdesin bashkë me ëndrrat e lirisë
Si të doni më merrni për idiot
Pse fytyra ime nuk i takoj askujt
përpos dritës se diellit
Vetëm në simfonitë
e dhembjes titanikiane
qëndroj
Nëse i gjej fjalët
Që s’ma lenë të ndarë
Kurrë më atdheun
AGIMI
E di
se do të më thoni
i ngjanë agimit
Por nuk e di
pse më pagëzuan Agim
Nëse e kishin
se linda në kohën e diellit
Apo për të më pagëzuae shqip
Pesëqind vite
kjo tokë veshej
me rroba të huaja
Kudo dëgjoheshin emra
profetësh e perandorësh
Më dukej vetja
se jam diku në Azi
a në Arabi
E jo aty
ku jetohet për shqipet
në ma të mirën Shqipëri
Agimmmmmmmmmmmmmmmmmm
Më thirrnin secili
që zgjohej para meje
Nëna orë e çast
e mbante emrin tim
në gojë
Edhe përtej deti
emri im është varg i lire
Veç jo fjala e lirë
dhe libri im “Rrefej diellit”
Rrinë të mbyllura
që pesë vite
pa e pa dritën
Në shtetin e demokracisë
Helene
Ah ferri i Dantes
i zëntë
ashtu siç ia zentë
fryma e poezisë
Sot agim është tërë Shqipëria
deri ku i thonë bukës bukë e ujit ujë
Dhe s’ka bir nëne
që i thot ndryshe
Veç fytyrave tradhtare
që historia askujt nuk ia fal
Sa bukur e thotë poeti
Agim Doçi
Sa herë vi në Prishtinë
e di se erdha në Shqipëri
Kur dëgjoj sheshit të kryeqytetit
Të Prishtinës emra shqip
Agim,Liridon,atdhe ,Teutë,Norë,Marie
Ps-Vëllimi poetik”Rrefej diellit” i përkthyer në greqisht dhe i pritur mirë nga kritika,që nga viti 2015 gjendet i mbyllur në Greqi, po sa ka dal nga shtypinë ,me vështrime kritike të tre poetve grekë,ku thonë:Na vie keq që kjo poezi nuk shkruhet në vendin tonë,faleminderit nga kritika
Nëse ke humb udhën e diellitrìķ
Deri sa t’i dëgjosh simfonitë e Betovenit
Me Titanikun ndani dhembjet e dashurive
Janë zjarrët që të bëjnë shkrumë e hi
Që i shpërthjnë luftëtarës sime
Pse asnjëherë s’kishte kohë t’i fal puthje
Luftëtarit të njëqind betejave të lirisë
Për t’i vënë kurora lapidarëve
Për t’i shkruar vargjet e lavdisë
Borxh ta kam luftëtare e jetës
Me embëlsinë dhe krenarinë e paharruar
Në muzeun e lumënjve që rrjedhin lot
Si relikt dashurishē të marra i ruaj
Me thell se Titaniku e me lart se dielli
BURRËNIA
Sot me ç’mallë
e kërkoj këtë fjalë
Me pishë të natës
e me diell të ditës
Dhe nuk e gjej
Vdiq
me vdekjen
e burrave të dheut
Nësër
Sërish ndoshta lindin
fytyra me zemër
të atdheut
Dikur
burrënia ruhej
në Lezhën e Gjergjit
Dhe në Prekaz
Të kulla e bac Ademit
Aty ku lindin burrat
për të vetmën
Shqipni
Dhe vdisnin
pa frikë
për atdhe e liri
Nëse kërkoni
burra të shejtë
e të fjalës
Në Mitrovicën
e dhembjes
Aty matët burrënia
Që njëzet vite
lumi i bardhë
rrjedh
ndarje shpirti
Qyteti
Nuk sheh ma
Ka sy të vërbër
Fjalës mos i kërkoni
ma shejtëri
As njeriut të sotëm
fytyrë a burrëni
Djajtë ma bënë ferr
kohën time
Dhe na moren fuqinë
për t`jetu me nder
KAM DASHTË MË SHPËRTHY
Më thanë rri n’shtëpi
e merru veç me punët tua
Kam dashtë më qëndrue si burrat
Më u ba njeri i dëgjueshëm sa s’ka si unë
Dhe qëndrova e dëgjova n’shtëpi
për disa javë
Më dukej vetja si i izoluar
n’karantinë
Nga lajmet e zeza
kur shprtin ç’ma merdhinë
Nuk më mbeti tjetër
veç të shpërthej
I thash vetes
nuk rri ma i mbyllur
U betova në perëndinë
Të palarat vetë do t’hynë
një ditë n’karantinë
As herojtë e Apokalipsit s’do t’kenë vend
as n’mesin e vetë demonve
Për një çast bota
Gati ra në çmenduri
Të zitë e ullirit e hoqem
të mbajmë atë që na thonë
Do të dalin në shesh
të vërtetat herët a vonë
Dhe ç’më erdhi në mendje
Pranvera e njëjtë e vitit 1999
“Më vie parasysh kur na ndalohej
më pa njeri as me sy
Nga çetnikët vrastarë
që ishin bërë epidemi mbi epidemic
Kam dashtë më shpërthyre
një ditë
Më mirë sot
se nesër
Ndoshta nesër bëhet vonë
Për brezat çlirimtarë
Ata kanë për t’ia rikthye
Nderin njeriut të kësaj toke
Për dashninë e humbur të luftëtarëve
Kanë më kërkue hakmarrje
deri në Shen Stefan
Gurë e dru më duhet më i rrotullue
Itakën dhe Homerin sërish duhet rikthye
Më i futë n’gji t’zanave
kapedanat e ri
Edhe njëherë më u bashkue
n’Kullë Vraninës
Më i lexue do vargje
t’Lahutës n’Malësi
Atëherë Fishta
do t’i mbyll sytë
Për një të vetmën
Shqipni
E ne do të marrim udhën
Sërish për Pazar të Ri
A JE ZANË
Erna
A muj më t’thanë
Zanë
Apo je shndërrue vetë
në Hanë
Veç n’sytë e tu
dallova rritën
Për Ty
Dielli e fal dritën
Dua t’besoj
Se ma s’ka stuhi
Tani toka rri e qetë
Kanë më dalë lulet për ty
Bashkë me yjet
N’preher t’nanës
Ke më u kthy
Para derës rri në pritje
E mira nanë
Kur t’i kthehesh
N`Doruntinë
T’i çojmë vëllëzërit
Hypun mbi atkinë
Për më t’marr
Më të kthye n’shtëpi
N’parzmë të nanës
Më u çmallë
E di Erna
Që n’legjendë je shndërru
Sa më ngjanë në heroinë
Sikur Shotë Galica
Ke marr lavdinë
Bashkë me Rozafën
Atje mbi Shkodër
E ruani Shqipninë
Nga njëqind Bajlozët
Kemi më u ba
Edhe na luftëtarë
Për ty Erna
Edhe për Shqipni
Ndoshta pak është
Mu shkrumu n’zjarr e n`hi
T’kemi dhanë besën
Dhe fjalë të shejtë
Do të jenë brezat
Ata që të lexojnë
E dinë ku je
E shndërruar në hyjni
Kënga dhe vargu
Do të bajnë shoqëri
