KUR JE SHUMË NJERI
Kur je shumë njeri
e respekton edhe heshtjen që s’të flet
e nderon edhe shpirtin që s’të njeh
je mirënjohës për fjalë që s’u thanë kurrë
për gjeste që s’u bënë , por ti prapë fal.
Zgjohet bota thotë ” NADJA E MIRË”
por në mbrëmje harrojnë se ishe drita e tyre
Të duan sa për sy e faqe
por jo për shpirtin tënd që s’e kuptojnë dot.
Në zemrat e tyre egoja bën ligjin
xhelozia u shton erë të keqe frymës
e ti çuditesh
si nga një njeri i zakonshëm
rritet një ferr që të gjembon pa mëshirë.
Ti s’di të jesh tjetër
veçse njeri, tepër njeri
në një botë që di të jetë pak shpirt
shumë maskë.
A meritojnë respekt ?
Jo për atë që janë
por ndoshta për atë që s’ mund
të bëhen kurrë…
E unë ?
Unë do të jem sërish njeri
Jo për ta
Për vetin time
Sepse të jesh njëri
është bekim, Jo dënim
Edhe kur bota ta kthen si mallkim
