Me më hupë
Besa, jam qërrue,
e s’po nij ma me të shque.
Besa, tash jam kujtue,
t’u të kqyr për me t’ harrue.
Besa, boll mend të kresë
më janë shtegtue
te njaj zog dallandyshjeje
qi po i lyp nanës vet
frymën e parë për me jetue.
Më duhesh ti.
Më duhesh ti,
jo se më mungon dhe unë kam frikë të jem vetëm.
Më duhesh ti,
që me fut në rrugë të pashkelura,
e unë provoj aktin e frikës të së panjohurës,
po zgjoj guximin për t’u rritur.
Me duhesh ti,
që më thua je femër,
jo se këtë femër unë nuk e shoh çdo mëngjes përpara pasqyrës,
po kur artikulohet prej buzëve të tua,
kuptoj se ti je rritur pikërisht prej kësaj grua.
Më duhesh ti,
të më thuash këndo për mua,
jo se unë kam harruar të këndoj,
po kur nis dhe nxjerr tinguj,
ti kthehesh në një foshnje që dëgjon në gugatje ninullën e nënës.
Më duhesh ti që thua:
Vallëzo me mua,
jo se në jetë nuk kam parë dorën drejt meje drejtuar,
po kur ti hapat i hedh,
do më tregosh se ç’kavalier je në të drejtuar.
Pra as dje ,as sot ,as nesër,
unë nuk të kërkoj,
sepse një grua kurrë nuk kërkon atë ç’ka asaj duhet dhuruar.
25 maj 2023