DËSHPRIM DHE PAK DIELL.
Në kët çast dëshprimi,
zemra ime ngjanë me nje pemë ,
ku degët,
nga pesha e dhimbjes
kërcasin,
dhe gjethet humbin ngjyrë,
nga lagështira e mjegullës tinzare.
Shpirti, kjo vetëdije e burgosur,
pa hapsirë,
mbrenda kafazit nis të përplaset,
si një tërmet,
që kërkon të shkundë,
dhe rrëzojë,
muret e indiferencës dhe ftohtësisë!
Një rreze dielli
pak dashuri,
dhe qielli i ëndrrave hapet,
si një çadër gjigande, ,
qëndisur me yje,
dhe buzëqeshjen e hënës.
Ëndërrat marrin udhë,
fluturojnë në hapsirë,
të lira,
në një përqafim qiellor.
Mendimet të çliruar,
shuajnë etjen
duke u derdhur në vargje,
të ushqyer me shpresë,
në magjinë e dashurisë.
MË SHUMË DASHURI.
Çdo ditë në ekran
shoh filma serial
dhe jo serial,
ku ngjarjet marrin udhë
simbas deshirës së regjizorit.
Dhe karakteret e personazheve ndryshojnë
çuditërisht,
si të ishin kuklla
në duart e tyre.
Skena ireale,
jashtë nga jeta e përditëshme.
Emocione të ngopura me frikë.
Çmendurira të njerëzve të pasur,
ku egoizmi cinik zotëron gjithmonë,
dhe e vërteta struket
në një qoshe të zemrës.
Dhe herë herë
personazhi muskuloz,
i frikshëm,
sundon situatat.
Dhe ecën fitimtarë
përmes turmës që përkulet,
para tijë .
Vërtetë,
ne popujt brohorasim,
buzëqeshim.
Me duart lart përshëndesim gënjeshtrat,
mashtrimet dhe fallsitetin.
Tallen me jetën tonë.
Shoh lajme që të trondisin.
Rrugë të spërkatura me gjak.
Njerëz të dëshpruar
me fëmijë të vrarë në duar .
Zemra të plasura që pikojnë gjak nga dhimbja.
Ëndërra që digjen në hapsirë.
Njerëz për të cilët dielli
nuk lind më.
Dhe spikerat flasin
duke reklamuar lukun e tyre,
të pregaditur me kujdes
në mbrapaskena
Ku egoizmi vret çdo ditë.
Djeg dëshira, shpresa,
dhe i flak në rrugë,
si nje libër i dalur mode .
Spikerat flasin
si robotë të programuar,
dhe pse e dinë mirë te vërtetën.
Duke ndarë botën në religjione të izoluar
duke i ushqyer
me pluhurin e urrejtjes dhe injorancës.
Që të ketë më pak
dashuri .
Dhe sa më shumë
dhimbje dhe frikë.
Mbi gjithcka qëndron
paraja,
pushteti që mashtron popujt,
duke i varfëruar çdo ditë,
për të ushqyer
cinizmin e sajë.
I zhgënjyer.
I lodhur
nga fasadat e jetës
të zbukuruara me ngjyra fallco
mbështes kokën në divan.
Mbyll sytë.
Nuk dua të mendoj.
Ndoshta për një çast ,
vërtetë vehten dua të gënjej.
I përgjumur,
të thur ëndërra të bukura.
Dhe të iki.
Larg !
Sa më larg!
Ndoshta të kapem pas një reje,
dhe era të më dërgojë
në një tjetër botë.
Të pushoj pak dua.
Kam nevojë për pak paqë
në shpirt.
Duhet më shumë dashuri.
Ju lutem!
Më shumë dashuri!
Që bota të mbijetojë!
ODERZO.
MIRËMËNGJES!
Në një mëngjes,
si gjithë të tjerët,
ngrihem dhe dritaren hap .
Në çast,
ajri i freskët,
tue përkëdhelë fytyrën,
pëshpërit ngadalë :
Mirëmëngjes!
Sì një tingull,
si një jehonë,
e germëzueme,
me gurgullimën e burimit në male,
shoqnue,
me këngën mahnitëse të zogjve,
në pishat e nalta,
që mbushin hapsinën
me ajrin e pastër.
Mirëmëngjes,
si përshpërimë e valëve të detit,
që t’ kthjellon vështrimin,
me shijen e ujit të kripun
Mirëmëngjes!
Si magji e natyrës
që dallgë, dallgë
derdhet në dhomë.
Mirëmëngjes,
shkund pluhnin e kitarrës së çakordueme
në zemrën time,
si një melodi
që prek telat tue zgjue,
këngën e harrueme,
ku tingujt hyjnë në rezonancë me shpirtin
dhe zemra
tue rrahë fort,
I jep ritmin kangës,
tue mbushë,
çdo qoshe të zemrës sime.
Dëshirat,
fluturuen në qiellin blu ,
andërrat, të ngazëllyeme,
dolën t’ vallëzojne
në mes të natyrës.
Mirëmëngjes!
Kënduen lulet,
gjethet nëpër pemë,
rrezja e diellit,
që tue trembë hijet
hynë në shpirt.
Mirëmëngjes!
Jo si të tjerët!
Ishte mirëmëngjesi,
i një jete të re!
