VDEKJA E LAPSIT
Në mure shkruar me lapsin e mjerë,
zgjat duart si hije për të shtrirë tentakulat,
fshehur nën petkun zyrtar,
nxjerr kthetrat për të lëmuar fytyrën,
që nuk të përgjigjet,
duke e lëpirë.
Dielli u shpërbë në ëndrrat e prishura
të stuhisë së shpirtit tënd të nxirë,
në tymin e shkronjave
që dot s’i rradhit;
ngjyrat u thanë,
mbytur nën shiun e neverisë.
Frikën brenda vetes e ndjell me stil,
të ardhmen e arrirë shtruar me lëpushka të mykura,
në gojë krokodili gëlltitur rregullat e jetës
me të kuqen e djallit rri e vështron;
tmerrin brenda vetes ia përcjell veç unit të ftohtë,
luanët në foto të faqosura veç të tmerrojnë,
përballë nuk mundesh as t’i mendosh syçelur,
jeta jote e groposur zhytur në harrim,
lapsi i ndotur nga fëlliqësia qau me dënesë,
u këput,
ra përdhe…
në përpëlitje fjalësh të pështira..
Blerina Çifliku Behari
Vitet dhe njeriu
Vitet pulsojnë dritën që ndizet e fiket,
Si liqen gjigant përqafojnë yjet e largët,
Dallgët e kujtimeve përplasen në memorie parreshtur,
Në shtratin e shpirtit, qetësia pa ngjyrë rron.
Rrugët e vjetra, pluhur i kohës i ka mbuluar,
Në çdo hap, një histori vdes e lind përsëri,
Si libër i vjetër, faqet ngadalë i zverdhen,
Brenda tij, lule të fjetura mbyllen në heshtje…
Drita e zbehtë , hijeve frymon ngadalë.
Syri që shikon përtej kohës humbet në zbrazëtirë,
Fjalët arrijnë ç’vëzhgon zemra në errësirë.
Pasqyra e jetës, kristal çastesh reflekton ,
Yjet, shpejt në harresë zhduken.
Fytyra e njeriut mozaik i shenjave të kohës,
Thurur në një shpirt me ngjyra në gjurmë emblemash.
Si pemë e vjetër, koha forcën i shton,
rrënjët thellë përjetësuar në tokën e kujtimeve.
Blerina Çifliku Behari
DILEMA
Lutemi të bjerë shi e më pas hapim çadrën.
E duam diellin edhe kur shkelqen;
edhe pse me vonë strehën kërkojmë
hijeve të mendimit…
Se di pse njerëzit i largohen diellit…
A mund të qëndrojnë dy hije bashkë?
I ëndërrojmë shpesh fjalët e bukura ,
më pas skuqemi padashje.
Gjaku është artificial në deje natyrale.
Prekemi kur na shajnë
edhe pse më pas duam të përsosemi.
Sa e shëmtuar është perfektja…
Zhytemi në det
dhe humbim midis stërkalash mendimi…
Mali më zbret në fushë
dhe një luginë që qan.
Ushqehemi duke shijuar gjithçka,
por ushqimi i shpirtit është pilulë…
më pas pendohemi .
Shohim gjithë botën përpara ekranit.
për të papriturat, harrojmë mërzinë tonë.
Lumturohemi si fëmijë me flokët e borës
dhe qeshim me oxhakun e zjarrtë…
I duam miqtë,
po ata na duan… ?
E eksplorojmë gjithësinë me adhurim Ufosh,
Edhe pse na tundon misteri pafund.
Dhe Zotin që na vëzhgon …nuk e pashë kurrë…
E duam të panjohurën, aty fshehim shpirtrat
dhe ngjyrat bardhë e zi të tyre.
Blerina Çifliku Behari
