“Bijtë e mi, ju u rritët…”
Bijtë e mi…
Ju u rritët, unë po plakem.
Koha iku me hapa të heshtur,
më rrëmbeu vitet pa më pyetur,
dhe unë mbeta me sytë nga dera.
Ju shihja si lulëzimi i pranverës,
tani jeni pemë të forta që jetën përballoni,
por unë… jam ajo degë që dikur ju mbajti,
dhe sot, e vetme, dridhet në erë.
Marr frymë për ju,
edhe kur jeta më ngushton gjoksin,
edhe kur mallin ma shndërron në gurë.
Sepse në çdo hap tuajin, është një grimcë e shpirtit tim,
një ëndërr që linda me gjak dhe lot.
Bijtë e mi…
Mos harroni rrënjën tuaj.
Aty ku zemra ju thërret natën,
aty ku loti im flet pa fjalë.
Ju dua më shumë se jetën,
më shumë se fryma që më mban gjallë.
Ndaj, në heshtje ose zë,
jam këtu… gjithmonë per ju.
“Jo, Ti Mos Ma Vrit Shpresën”
Jo, ti mos ma vrit shpresën,
ëndrrën mos ma shkel me këmbë,
më lër një dritare hapur,
të hyjë pak dritë — e më mbaj në jetë.
Mos më harro…
Se unë ju kam kujtuar çdo ditë,
në çdo copë dhimbjeje, në çdo kafshatë malli.
Ku ishit ju,
kur unë thërrisja me sytë e mbytur në lot?
Kur duart më kërkonin kraharorin e nënës
dhe heshtja më mbulonte si qefin?
Po unë isha gjaku juaj,
jo një e huaj në rrugë pa emër,
pimë të njëjtin gji,
rritëm shpresat në të njëjtin bark.
Si munde të më mohosh, vellan?
Si munde të më përçmosh, motren?
Unë isha ura që ju mbajti,
isha fikja që dogji veten për të ndriçuar rrugën tuaj.
E ju?
Ju hëngrët bukë mbi heshtjen time,
kur unë haja lotët si darkë të vetme.
A s’ju dridhën duart ndonjëherë?
A s’ju ftoi shpirti kur emri im vinte në bisedë?
Po unë jam akoma këtu —
me shpresën e vrarë, por jo të vdekur,
me zemrën në dorë, por jo të dorëzuar.
Me një klithmë:
A keni zemër, apo vetëm kujtime që nuk ju djegin?
Vlore me 30.05.2025
“Pas Shiut Del Dielli”
Pas shiut del dielli,
jo vetëm mbi çati,
po në zemrën time që s’lodhet së pritur,
në shpirtin tim që, edhe kur thyhet,
ngrihet prapë, më i fortë se dje.
Pas një loti vjen një buzëqeshje,
jo e sforcuar, por e lindur nga forca ime,
se unë e di: asnjë natë nuk mban përjetë,
dhe çdo mëngjes ka një dhuratë të fshehtë.
Pas një humbjeje, çel një rrugë tjetër,
më e ndritur, më e mençur, më e vërtetë.
Sepse edhe kur jeta më vë në provë,
unë i mbijetoj si grua që nuk dorëzohet kurrë.
Po, kam qarë, por s’kam harruar të shpresoj.
Kam rënë, por gjithmonë jam ngritur.
Se në brendinë time, unë kam një dritë që nuk shuhet,
një zë që më thotë:
“Jeta vazhdon… edhe ti vazhdo jeto.”
Vlorë me 30.05.2025
