Grindja të jetë mall
Kush tha që s’ngrindemi kurrë,
as me thërrime shpirti s’ka dashuruar,
ata vriten e ulen mbi gërmadhat urë,
jetojnë mes gardhit harresë një jetë te huaj.
Grindja është vërtetë tinzare,
tru edhe gojë me tepri t’i mbush plot,
ngopesh duke zbrasur edhe pikën e fundit,
shpirtin ta thyen sa etet bosh.
Të grindemi pa shkuar deri në skaj,
aq sa të rrimë zemëruar me kurriz,
mos t’i hyjmë skutave të sherrit,
degradimi luftën lehtë e ngjiz.
Kur fjalët keq të na ngatërrojnë,
dalldinë ta ruajmë pa ngritur baltë,
edhe tepruar, prit njëri e tjetri qëllo,
qoftë pa u penduar, Zoti na faltë.
Të grindemi aq sa inati të mos flejë me ne,
sapo të vemë kokën në jastëk ta harrojmë,
të zemëruar të shihemi vjedhurazi,
me deshirën e zjarrtë: Sa dua ta përqafoj!
Grindja të mos flejë nën lekurën tonë,
por të jetë thjeshtë një qejf i mbetur,
gjysma e gjallë e njërit
të ringjallë gjysmën tjetër të vdekur.
Të grindemi jo aq sa pafund duhemi,
të zemërohemi pa ikur nga tjetri në arrati,
të jetë mall si shekuj pa u parë,
të përqafohemi e të puthim shpirtrat me dalldi.
