FOTOGRAFIA
Dedikim-
-(Xhaxhait tim SKENDER BASHOTA)
Kur isha e vogël si fëmijë , e mbajë mendë
Babai mbante shumë fotografi
Aty n’dhomën e gjumit,
Të varur në gozhdë skaji murit.
Ishte shumë me rëndësi
Dokumentar n’këtë histori
Ishte i ndjeri vëllai i tijë.
Nuk guxonim as ta preknim as ta pastronim
As me dorë ta ledhatonim’
Sa shumë e e ruante këtë fotografi
Sishte me ngjyra po bardhë e zi!
Aty në fotografi pranë krahut të tijë
Ishte një vajzë me flokë e zezë e t’gjata
Plotë nur e bukuri, që i ruante n’shpirt
Me këngë e serenata!
N’dhomë kishte edhe një dollap
I mbyllur rrinte me qels e kapak
Mbrenda kishte rroba,këpucët me qorapë.
I ruante me mallë babai im
Ishin rritur pa nënë të mbetur jetim.
Thonë se ka qenë shtatëlartë
I bardhë si mali me borë
Një dreq plumbi e mori
E la t’shrirë n’tonin oborrë.
Babaim im kishte një motër e veq atë vëlla
Kaqurreli i bukur iku,. e krahu ju tha.,
Babait tim shpirti me vite i ka qarë
Ishin bashkë e vdekja i ndau.
E shiqonte dhe e prekte fotografinë
Pesëdhjetë vite i ruajti lapsin edhe kutinë!
As emrin s’mund t’ja përmendke
U ligështonte n’shpirt u thente.
Po ne fëmijët u rritëm dalngadalë’
Ja bëmë fotografinë t’madhe
Që ta shuante atë flakë atë zjarrë!
Vitet kaluan shtëpia u mbush plotë
Babai im vdiq, nuk është as ai n’jetë sotë!
N’ditarin e tijë shkruan e tmerrshmja histori
N’kmishën e përditshme ende kemi dhembshuri.,
Pranë varreve të tyre sotë dërgojmë lule
E mbi lapidarë ja shkruam emrat prej gravure!
