‘ARRITËM BASHKË KOHËN’
Me duar fytyrën, ma preke ngadalë,
Pashë në sytë e tu, ndjeva kishe mallë.
Mbështeta kokën në gjoksin tënd vluar,
Një pikë loti e fshive, tjetra të ish rrëzuar.
Të pashë të pikëlluar,
gjith melankoli,
Vrapuam të dy, grua,
Në këtë jetë të vështirë,
Por ja dolëm të dy.
Unë e përlotur putha dorën që i dridhej,
“Kështu është jeta, burrë,
Gëzim, lodhje, shumë dhimbje,”
Por ajo pati dhe një anë të mirë,
Lindën mbesat tona,
Thërrasin: “O Gjysh, o Nënë…”
Ka më mrekulli? Në krahët tanë luajnë,
S’jemi më vetëm,
Tavolina jonë është shtuar.
Mbiemri u rrit; nga dy u bë katër,
Gjashtë u bë tani,
Do shkojnë edhe më shumë.
Mos fshi lotët, burrë,
Se gëzim morëm shumë.
Dhe mua më rrëshqiti një lot i ngrohtë ngadalë.
“Të pëlqejnë thinjat e mia?
M’i përkëdhel ngadalë.”
Kjo është jeta, burrë,
S’di të ecë ngadalë,
Është si pikat e lotit, rrëshkasin pa i parë…
Më puthi ballin ëmbël dhe lotët i rrodhën.
“Jeta është gri jashtë,
por brenda familija një parajsë e vogël.
Këtë deshëm, grua, arritëm ne kohën.
Meri Mezini.
