BRAKTISJE
Ah ti o korba fushë!
Do mbetesh shterpë, pa ugarë;
Tutje degëthyer ullinjtë,
Vreshtat, limonjt, portokajtë.
Uji do kotet kanaleve,
Qetë në ahur gjithë turi,
Veç kur dalin pas vape
Të freskohen nën një bli.
Po ecë unë shtigjëve të tua
Për të mos i parë më kurrë,
Koka zverdhur si një ftua
Më dhemb, vyshkur, digjet furrë.
Era m’i mori duajt e grurit
Dhe i hodhi diku, matanë,
Ah, kjo mëndja e ime e gjorë
Si mulli i vjetër më ngjan.
S’më ka mbetur asnjë strehë,
Nuk kam më as mik, as shok;
Bulevardit endem i pa punë,
Shkoj e vij që nga mot mot.
Trup e mëndja ime lidhur
Si një pemë që vesë nuk thith,
E nuk çel më asnjë lule
Asnjë frut më nuk lidh.
Gjithmonë zgjuar do jemë
Por veten time s’do e njoh;
Vetëm erën që sjell brengën,
Syrgjynosjen do të shoh.
Ah ti fushë, e largëta fushë!
Kur të vdes ky mall m’rëndon;
Unë do jemë si një gëmushë,
Kokërrudhur në çdo stacion.
